Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

                     "ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ"  Χαράζεις πορεία  όλο ουσία σε ένα κόσμο αγεφύρωτο και ξένο.. Χορέυω σαν τρελός σε έναν  κενό δίχως  μα για εμένα εσύ είσαι η μουσική.. μαζί σου όλα παίρνουν νόημα. Κοντά σου είναι όλα φως και συνάμα σκοτάδι .. Οι άνθρωποι σταματούν να ζουν όταν δεν αισθάνονται.. Μα εσύ είσαι όλα τα  απτά συναισθήματα μαζί..  Εγώ ταπεινός και μικρός μπροστά σου.. Εσυ ο παράδεισος σε μια συγχώρεση για  ενα βλέμμα κολασμένο.. Μέτρα το παθιασμένο ουρανό από αστέρια και ύστερα από καταιγίδα.. Λατρέυω τις αστραπές που χαιδεύουν  την γαλήνη σου.. Τα παραμύθια έχουν χαθεί από αυτό τον κόσμο..  Εχω κρατήσει ένα αθόρυβα απόψε να σου πω, θα το ακούσεις; Φοβάμαι πως ο χρόνος μας στερεύει. Ασε με να στο ψιθυρίσω μες την βροχή των ματιών σου... Αιώνας καταδικασμένος σε ένα ατέρμονο λεπτό μα  ίσα που προλαβαίνουμε..  Να κρύψουμε τις χαρακιές στις παλάμες και όλα όσα μας πλήγωσαν καρφιά στην αθωότητα μας... Μιλημένα τα σώματα μα αν είναι αλήθεια τότε

                   "ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ"  Υποκινείς τις σκέψεις μου στεκουμενος απέναντι μου,   μα καμία τέτοια παραδοχή  δεν θα σε αθωώσει... Κέντησε με  στην άβυσσο σου, άδοξα εξιλέωνοτας με... Κάποτε όλα θα τελειώσουν... Στα πρώτα κρυφά, αναίμακτα και σιωπηλά τελευταία λεπτά όλα θα μας προδώσουν.  Σαν θολωμένο πορτρέτο σε σπασμένο καθρέπτη κοίταξε με... Μεσα απο τις  χαρακωμενες του, καπου ανάμεσα στις αφημένες πινελιές του ξανά ζωγράφισε με.... Σκόνη και στάχτη σαν λασπωμένο διαμάντι καθε μας συναίσθημα.. Αποψε ξημέρωσε αργα.... Οταν το φως ανάψεις μες στο σκοτάδι θα εχω χαθεί ...  Οταν στο σκοτάδι θα αφέθω  μες στο φως θα σε εχω σβήσει ....  Μα παλι ο καθρέπτης αγέρωχα  δίκαιος, ορκισμένος σε αιωνια προσταγη θα μας αντικατοπτριζει ...  Ατέρμονο ακλόνητο αδιαβατο μυστικό σφραγισμένο με τα χείλη ματωμένα... Επτασφραγιστη δοσμένη παθιασμένη ανυπογραφη καταστροφή...   Θαρρείς πως απο αυτό παίξαμε ίσα σαν ένα!!! Κανεις και οι δύο ξέρουμε... Κανεις και οι δυο ποτέ