Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

                  Σαν απόψε να σε ξέχασα… Σαν απόψε να μην σε γνώρισα ποτέ.. Κανένα βράδυ να μην κουρελιάστηκε η καρδιά μου από τα ανεμοδαρμένα σου χτυπήματα … Σαν να μην γεύτηκε ποτέ την γεύση των ερμητικά σφραγισμένων σου με μυστικά χειλιών… Σαν απόψε να μη σε ζήτησα.. Να μην σε πόθησα … Για άλλη μια φορά να αρκέστηκα στο τίποτα. Στην απλόχερη ψευδαίσθηση, να παλεύω να χαράξω νέα ηρωικά βήματα στον έρημο δρόμο μου. Να μην δάκρυσα που το άρωμα σου ακόμα πλανάται και ευωδιάζει τις θολωμένες μου αφηρημένες ματιές με εικόνες και με ξεθωριασμένες αναμνήσεις … Σαν απόψε κάπου σε μίσησα και θέλησα να σε εξαλείψω χωρίς καμία ενοχή από μέσα μου. Ίσως γιατί σαν απόψε, να έχτισα το ίδιο μου ψέμα ξανά και ξανά, για άλλη μια φορά . Θαρρείς πως τώρα πιο πολύ σε αγαπώ, γιατί από τις στάχτες μου και πάλι ξανά γεννήθηκες .. Γιατί κάπου να σε δικαιολόγησα. Ίσως επειδή κανένα λιμάνι δεν στάθηκε εμπόδιο να σε κρατήσει. Κανείς να θεριέψει την τρικυμιά κάτω από το ναυάγιο της ψυχής σου. Κ

Εσύ είσαι η άνοιξη... γιατί μέσα από τα μάτια σου ανθισαν τα δικά μου όνειρα σαν λουλούδια που τα αγκαλιάσε και τα ζωντανεψε το απαλό άγγιγμα των χρυσαφενιων ακτίνων του ήλιου σου.. εσύ είσαι η άνοιξη. γιατί θαρρείς πως ο δικός σου γαλανος ουρανός γλυκά  με κοίταξε και μου έμαθε να κοιτάω ψηλα... εσύ είσαι η άνοιξη και εγώ εκείνο το μικρό σου τριαντάφυλλο που στα χέρια σου άνοιξε τα πέταλα του...

Είναι το γνώριμο άρωμα σου που ξαφνικά απόψε ευωδιασε αθόρυβα τα λημέρια του μυαλού μου με εικόνες και αναμνήσεις...!

Τα βλέμματα, η σιωπή και η συγγραφή θέλουν πάθος. όσο ένα αμιλητο  βλέμμα, όσο ένα ανειπωτο συναίσθημα,   όσο ένα αναμμένο τσιγάρο....! Ραφαελλα Α Μπούχλα

Σε μια από τις ομορφότερες παραλίες της Κέρκυρας, στον ονειρικό Κοντογιαλο  ξεκίνησα προ λίγων ημερών να γραφω το 2ο μέρος από το μυθιστόρημα μου.. Με τέτοια ερωτέυσιμη θέα.. φαίνονται οι λέξεις να γράφονται από μόνες της. :) 

Υπήρχε και ακόμη υπάρχει ένα μικρό αστέρι , κρυμμένο υπερήφανα εκεί πάνω ανάμεσα σε όλα τα άλλα . Κάποτε ήταν τόσο μικρό που κανείς δεν πίστευε ότι θα λάμψει κάποια στιγμή . Ένα βράδυ όμως , ένα εκτυφλωτικό φως άρχιζε να ξεχειλίζει από μέσα του , κάνοντας το , το πιο φωτεινό μέσα σε μια νύχτα από όλα τα άλλα του σύμπαντος μας . Οταν τα άλλα μικροσκοπικά αστέρια , απλώς έκαναν την καθιερωμένη τους παρουσία στο νυχτερινό ουρανό , αυτό κάθε φορά που το ηλιοβασίλεμα χανόταν και η νύχτα τα καλησπέριζε στο μοτίβο της , έδινε την πιο λαμπρή του παράσταση σπινθηροβολώντα ς , δίχως να αφεθεί στιγμή τρεμοπαίζοντας. Στεκόταν ακίνητο , γεμάτο τιμή και χάρη , γευόμενο την δόξα της λαμπρότητας του , με καλό του σύμμαχο όλο του το πείσμα , που τον είχε δικαιώσει . Ένα πρωί μαζεύτηκαν όλα τα αστέρια τριγύρω του , ξεκινώντας να τον ρωτάνε γιατί είναι το πιο φωτεινό ! Αυτό δεν τους απάντησε . Τότε όλα μαζί έγιναν εχθροί του και στήθηκαν τριγύρω του καλύπτοντας την παρουσία του με την δική τους , για ότ

Βαθαινει στην σιωπη μου το αντανακλασμα των ματιων εκεινων που καποτε ειχαν φως.  Μα τωρα εμαθαν στο σκοταδι, εκει εμαθα και εγω εμενα. Χρειάστηκε μια σκοτεινή βουτια χωρις αναπνοή στον πατο του ωκεανού σου για να αναδυθω στον δικο μου ουρανο. Και τωρα δες πως αναπνεω διχως να σκιαγραφω στα φουρτουνιασμενα  κυματα σου κανενα χορο μου.  Οσο κυλα ο χρονος τοσο προχωρω, όντας αυτο να ειναι ξεκάθαρα δικο μου δικαίωμα, επιλογή, καθαρα δικη μου ευθύνη... 

Μία σκεψη...... Κάποτε κάποιος με ρώτησε σοβαρά  αν μέχρι τώρα έχω αληθινά ερωτευτεί! Τότε εγώ του απάντησα προσδοκώντας  ο ίδιος προς μεγάλη μου έκπληξη όπως φάνηκε  στα ανείπωτα δευτερόλεπτα πριν συντάξω  τα λεγόμενα μου,   μια καταφατική όμορφη αναμνηστική γεμάτο νοσταλγία απάντηση . Όμως εγώ αντί αυτού, έριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα και με μάτια βουρκωμένα και με χείλη δαγκωμένα του είπα πως ναι… Ο ένας και μοναδικός για εμένα μέχρι τώρα παθιασμένος έρωτας μου, ήταν τόσο μα τόσο τραγελαφικά  λάθος. Βλέπεις είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να καταλάβεις κάποιον αν δεν τον έχεις δει να το ζει. Λένε όταν μιλάει η  καρδιά, ότι η  λογική  επικαλείται την σιωπή και κάθεται πίσω σε μια γωνιά και παίρνει μαθήματα. Όπως και εγώ, μέσα  σε όλο αυτό το λανθασμένο ταμπεραμέντο που άκμαζε σε ρόλο πρωταγωνιστή  σε κάθε του ματιά μπρος μου και σε κάθε του βήμα, υπήρχε ένα σωστό. Εγώ που τον κοιτούσα. Εγώ που κάθε φορά τον ποθούσα, τον ερωτευόμουν, τον νοσταλγούσα. Νιώθοντας την καρδ

Χρόνια πολλά σε όλες τι γυναίκες του κόσμου..  Σε όλες τις μαμάδες, σε όλες τις γιαγιάδες σε όλα τα κοριτσάκια σε όλες, ανεξαιρέτως.!  Γυναίκα =Δύναμη.  Γυναικα=ήρωας  Γυναικα=έρωτας - αγάπη - έμπνευση - μούσα.  Και όπως σωστά είχε πει ο Αριστοτέλης Ωνάσης " χωρίς την γυναίκα ο κόσμος όλος δεν θα είχε νόημα..."  Και του χρόνου :)