"ΑΝΟΜΟΙΕΣ ΣΚΙΕΣ" Ραφαέλλα Άννα Μπουχλα
Μαύρο μελάνι με χρώμα ζωής ξέβαψαν οι σελίδες της ιστορίας μας, μα εγώ απόψε μες στα αναφιλητά διάλεξα τις πιο φωτεινές μες στην μουτζούρα να ζωγραφίσω.... Ανόμοιες σκιές θα σκιαγραφισω, υπαρκτές που πάλεψαν να σταθούν επάξια σε ένα παθιασμένο γκρίζο τοπίο... Γιατι οι άνθρωποι λένε ότι χάνονται όταν διασκορπίζονται σαν φτερό στον άνεμο, μα μόνο οι γενναίοι, κάνουν την αγάπη αναλλοίωτη, επιβραβεύοντας την φυγή, με ιδανικότητα... Για αυτό χάραξε με στα δάχτυλα των χεριών σου σαν αμυχή και εγώ αυτό το βράδυ θα σε βαφτίσω δάκρυ ευτυχίας στο θλιμμένο μου πρόσωπο... Έτσι τα απλά όταν αυτή θα έχει επουλωθεί, θα γίνουν ουσιώδες.... Αγαλίασε το βλέμμα μου κοιτώντας το δικό σου, ύμνος η φωνή σου που μου ψιθύριζε πως ότι υπάρχει δεν μπορεί να σβήσει στον χρόνο... είπες έγινε εχθρός, φίλος και διπλωμάτης αποστραγγίζοντας από τα λεπτά αναμνήσεις, που κάποτε θα έχω από εμάς για να θυμάμαι, μα κοίτα πως εσύ είσαι όλα όσα αγαπούσα...... Μην θυμώνεις που ά