Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

Στου έρωτα την σιωπή απόψε με λόγια μην δοθείς..  γιατι κόσμος χάθηκε,  Η γη δεν γυρίζει,  Ο ουρανός δεν έχει πια χρώματα, Μήτε αστέρια... Μα  το χαμόγελο σου στην άχρωμη λογική μας ισορροπεί..  και τα ξαναγεννά και πάλι απο την αρχή.... Και όλες ελπίδες γίνονται σημαντικές  και όσα δεν είπαμε θέλουν να ειπωθούν  και όσα φώτα έσβησαν και πάλι άναψαν  και όσα δεν ζήσαμε έγιναν  κατακριτέες ενοχές... Θα το φωνάξω δυνατά απόψε όλοι να το ακούσουν. Πως το τραγούδι της ψυχής μας βρήκε νότες Πως έπλασα από την νοσταλγία μας την μελωδία μας... Θεε μου πόσο όμορφο είναι το πρόσωπο σου όταν χαμογελάς.. Ακόμα και όταν με δάκρυα το στολίζεις... Σύγχωρα με έτσι όπως ζούσα πριν σε γνωρίσω.. Μα μάθε με να αναπνέω απο την αρχή, Να μιλώ.. Να ονειρεύομαι....όλα μαζί σου... Θα σε ζωγραφίζω με το  μυαλό μου όπως ένας τυφλός ζωγράφος.. θα σε τραγουδώ μέσα από την καρδιά μου σαν ένας βουβός τραγουδιστής... Γυάλινά πατώματα οι ζωές μας, μα εμείς από τον θόρυβο των στιγμών