Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

                                                                                         "ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΣΟΥ.." Δίνεσαι στον κόσμο μου και γίνεσαι  αχαλιναγώγητη πυρκαγιά μέσα μου... Γιατί  σαν αδέσποτοι και οι δύο σε έναν ουρανό γεμάτο θαμμένες επιθυμίες, ίσα που συγκρατιόμαστε .. Θέλω να κλείσεις τα μάτια σου και να φανταστείς το πόσο σε ποθώ... Θέλω έτσι όπως γέρνεις  στο πλάϊ μου και το άρωμα σου περιπαίζει την υπομονή μου, να μου τραγουδήσεις την ηχώ μιας στάλας βροχής στο χώμα.... Απάλυνε τα φιλιά σου με το μυστήριο πέπλο και φρόντισε ποτέ να μην ξεχάσω την γεύση τους... Απόψε ο ουρανός έσκισε στα δύο κάθε ενδοιασμό και θα ξεπλυθούμε μαζί από τις αμαρτίες μας... Γκρίζο τοπίο, μα τα χρώματα θα υμνηθούν μετά την καταιγίδα... Δεν τελειώσαμε, έχω κατι ακόμη να σου πω... Θυμάσαι πόσο φοβόσουν ότι η αγάπη θα λαφυραγωγήσει τις καρδιές μας; Κοίταξε μας, δες πως αυτή η αδυναμία έχει η δύναμη μας... Κάτι άλλαξε, άδειοι στον κόσμο όσοι δεν το ένιωσαν αυτό το κάτι..

Ποίηση είσαι Περιπλανιούνται οι λέξεις  σου αυθόρμητες στο έρεβος μου, εκεί που η ζωή  με απτό φως σε πλανεύει,  μα ελευθερία σου με  μαγεύει και με συνεπαίρνει, για αυτό και ποίηση είσαι.... Σφυρηλατημένες καρφωμένες στον άνεμο οι φωνές των χαμένων ερωτευμένων  ποιητών, μα εμείς ανήκουμε σε αυτούς,  σαν συναισθήματα που θέλησαν να δραπετεύσουν... Δίχως κανένα ελιγμό και φθορά αβίαστη στους πρόποδες της ψυχής σου,  Στον  έκπτωτο παράδεισο σου  φιλοξένησε με.... Γιατί η  παλίρροια της καρδιάς μου σαν επαναστάτης μάχεται στα χείλη μου και για αυτό και  απόψε θα σε φωνάξω ποίηση...... Πλέκει η νύχτα στο σκοτάδι τα δειλά βήματα μου  και οι φτέρνες μου θαρρείς πως αποζητούν την ζεστασιά σου, σαν  ξεχασμένο πανωφόρι που κουβαλάει το άρωμα σου... Υποδέξου με  στην πυρωμένη σου αλλοπρόσαλλή όψη του ινε σου  και άσε με  λίγο πριν έρθει το χάραμα  να σε ζωγραφίσω μέσα από τις λέξεις με χρώματα ανεξίτηλα στον χρόνο της ζωής μας να σε διαγράψω.... Γιατί ποίηση

"ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ"  Κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο μου και τον προφυλάζεις από την σκόνη και την άμμο της πραγματικότητας. άραγε  τελικά εγώ δειλά βρίσκομαι απέναντι από την ευτυχία; Σε αγαπώ βαθιά και στα σπλάχνα μου δένονται οι γεμάτες σελίδες μας, στην άκρη των κυμάτων που  αλύπητα μας χτυπά. Ας είναι αυτό το δειλινό να μείνω για πάντα μέσα σου και ας είναι αλησμόνητο το θανατηφόρο αντίτιμο. Ας γίνει αυτό το χάραμα ο δικαστής των πρέπει μας και ας προδοθώ χίλιες και μια φορές. Ιχνηλάτες και οι δυο στην ανάγκη ενός θησαυρού που ξάφνου ξεχειλίζει σαν κοιτιόμαστε, μα αυτό το ταξίδι στο είχα φωνάξει πως αποζητά δύο.. Περιπαίζει  ο αέρας την σιωπή σου και εκκωφαντικά σπάει την κραυγή μου. Εράσμια λόγια σαν αφηρημένα σκίτσα ενός μεθυσμένου από αγάπη ζωγράφου,  είμαστε φαντάσου εμείς. Μην φοβάσαι τα σύννεφα που κρύβουν το ηλιοβασίλεμα... Ότι κι αν γίνει θα λάμπει πάντοτε εκεί. Κρατά μου το χέρι, είναι γραφτό να σε κοιτώ με δάκρυα νοσταλγίας. Σφ

    ΤΟ ΕΓΩ ΕΣΥ Το ουρλιαχτό της ψυχής μου αναπολεί το ψιθύρισμα της ελευθερίας σου, μα ήρθε η ώρα όλα να ειπωθούν. Άσβεστη επιθυμία, βάσανο, μα το χάραμα έρχεται  ύστερα από το σκοτάδι πάντα μου έλεγες.. Απρόβλεπτα αιώνιο το τσαλαπάτημα του χρόνου,  μα μπροστά το φάσμα του στην  ζωή,  φαντάζει πειραγμένο  πιόνι των συναισθημάτων μας. Πες μου, πόση αλήθεια αντέχεις; και εγώ θα στην πω. Πόσο ψέμα επικροτείς και με πόση πραγματικότητα βολεύεσαι; και εγώ θα κάνω ένα βήμα πίσω. Σε προκαλώ σε ένα αλλεπάλληλο παιχνίδι αντοχής, εκεί που το ανθρώπινο μυαλό θα λυγίσει κάθε πιθανότητα ζωτικής σημασίας. Κάποτε ήσουν το λουλούδι μου στον άγονο κήπο της ψυχής μου, μα απόψε θα σε βαφτίσω αγκαθωτό στέμμα στα αριστερά της καρδιάς μου. Εύθραυστο σαν γυάλινο τριαντάφυλλο σε πέτρινο πάτωμα, συνειδητά σπάω κατά επιλογήν. Είναι εκείνη που χρειάστηκε όλη μου την δύναμη για να με απαλλάξει από το βάρος της απουσίας σου. Συρράπτω τα τραύματα μου γοερά,  μα η σβολιασμένη μου βουβή φωνή σκίζει την σ