"ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ" Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

"ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ" 

Κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο μου και τον προφυλάζεις από την σκόνη και την άμμο της πραγματικότητας.

άραγε  τελικά εγώ δειλά βρίσκομαι απέναντι από την ευτυχία;

Σε αγαπώ βαθιά και στα σπλάχνα μου δένονται οι γεμάτες σελίδες μας, στην άκρη των κυμάτων που  αλύπητα μας χτυπά.

Ας είναι αυτό το δειλινό να μείνω για πάντα μέσα σου και ας είναι αλησμόνητο το θανατηφόρο αντίτιμο.

Ας γίνει αυτό το χάραμα ο δικαστής των πρέπει μας και ας προδοθώ χίλιες και μια φορές.

Ιχνηλάτες και οι δυο στην ανάγκη ενός θησαυρού που ξάφνου ξεχειλίζει σαν κοιτιόμαστε, μα αυτό το ταξίδι στο είχα φωνάξει πως αποζητά δύο..

Περιπαίζει  ο αέρας την σιωπή σου και εκκωφαντικά σπάει την κραυγή μου.

Εράσμια λόγια σαν αφηρημένα σκίτσα ενός μεθυσμένου από αγάπη ζωγράφου,  είμαστε φαντάσου εμείς.

Μην φοβάσαι τα σύννεφα που κρύβουν το ηλιοβασίλεμα...

Ότι κι αν γίνει θα λάμπει πάντοτε εκεί.

Κρατά μου το χέρι, είναι γραφτό να σε κοιτώ με δάκρυα νοσταλγίας.

Σφίξε με και άσε με να χαθώ στα μάτια σου, 

είναι το πεπρωμένο σου να με αγκαλιάζεις με αυτά.

βαθύ, ζωηρό, ιριδίζων το χρώμα μας και για αυτό απόψε θα σε ονομάσω τοπίο.

Από εκείνα που χαράζουν κηλίδες στον καμβά του χρόνου και πολύτιμα φυλάγονται...

Σαν ανάμνηση,

Σαν το φευγαλέο παρελθόν, 

σαν το κυνηγημένο παρόν,

Σαν το τώρα,

Σαν το πολυπόθητο πάντοτε.

Σφύζουν οι λέξεις αδυσώπητα τις  φλέβες μου και σαν κόκκινα ποτάμια κυλούν τον έρωτα μου  για εσένα σε όλο μου το κορμί.

Εμείς φτωχοί σε αυτό τον πλούτο γύρω μας, μα τόσο πλούσιοι συγχρόνως. 

Μα μην μιλάμε πια, ας φτάσουμε εκεί που δεν μπορούμε μαζί. 

Αγκάλιασέ με και άσε με να σφυρηλατήσω αυτή την  βιαστική στιγμή στην αιωνιότητα, πριν ο χρόνος την κλέψει..

ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΧΛΑ