Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

Πορφυρο μου ονειρο απο φωτια και σταχτη, σε αντικριζω δειλα οπως τα βελη τον ερωτα.. Μα ειναι αληθινο?Απαλο σαν βελουδινο λευκο πεπλο τα χαδια σου, που στερευονται αντικριστα πλεκοντας αυταπατες στα ανειπωτα.... Κλεινω τα ματια και χανομαι, στην ερημο του νου που γευεται η φαντασια μου & καπως ετσι ανωδυνα βρισκομαι εκει οπου λαχταρω να ειμαι...!!(Ραφαελλα Α.Μπουχλα )

Απόρθητα  όπως τα φυλακισμένα νερά στις ακτές των σφραγισμένων ουρανών… Αθόρυβα όπως η έκσταση των αστεριών λίγο πριν χαθούν στο ντελίριο της κορύφωσης τους.. Απόρθητα και αθόρυβα σαν τα φουρτουνιασμένα κύματα που μέσα σου κρύβουν δαίμονες και αγγέλους με σπασμένα φτερά και ναυαγισμένα όνειρα. Απόψε όμως  όλα παίρνουν υπόσταση, χρώμα και φως, με το σκοτάδι να διαλύεται και να γίνεται αστερόσκονη σε ένα σύμπαν που θαρρείς ότι είναι  αδιανόητο να πλεύσεις στα λημέρια του…. Και όλα απόψε φορουν ξανα και σχήμα, σκαρφαλώνοντας σαν οράματα στην φαντασία του κάθε ταξιδευτή που αγαπά να φεύγει νοητα για άλλους κόσμους,  πάντα απόρθητα και αθόρυβα. Σαν τα παραδομένα κάστρα, σαν τους ατελείωτους πολέμους, σαν όλα τα χαμένα λάφυρα, όλες εκείνες τις ανούσιες και ακούσιες  νίκες, που ζήλεψαν την ήττες τους. Σαν την μορφή σου. Εκείνη που κάθε φορά ερωτεύομαι.. Σαν ένα βότσαλο παρατημένο στην αμμώδης αυτοκρατορία μια θάλασσας που διψά να το ισοπεδώσει και να το γευτεί στον βυθό της.

        Η θάλασσα σου, ο ουρανός μου Η θάλασσα δεν χάνεται στην ερημιά της νύχτας, Θλιμμένη κουβαλώντας τον δικό της καημό, συνοδεύει και χαρίζει την συντροφιά της σε ένα ουρανό που ποτέ δεν θα είναι αληθινά κοντά της. Για αυτό κάθε βράδυ γεννάει το πιο γλυκό της ψέμα. Πως η απόσταση αυτή, θαρρεί πως δεν έχει καμία σημασία και βυθίζει στα κύματα της το όνειρο μιας αγκαλιάς που θα της έδινε γαλήνη κάνοντας την να σβήνει νοερά τις σκέψεις ενός αναφιλητού, που αδύναμη φοβάται ότι θα υποκύψει  και πάλι στα χνάρια του. Ας είναι, η άγκυρα που μας ενώνει και μας φυλακίζει ταυτόχρονα να βρει κάποτε το δικό της λιμάνι, ψιθυρίζει κάθε φορά στον ουρανό. Και ως απάντηση σημάδια στον αιθέρα και όνειρα, και χαμένα λόγια και πράξεις βαδίζουν και σηκώνονται σαν έρμαια, στην θύελλα της φαντασίας που αρνείται κάθε σχέση με τη πραγματικότητα. Σκορπίζει και αποπνέει έρωτα η απαστράπτουσα θωριά του ουρανού στην λυγερή επιφάνεια της και μέσα στα κύματα της χαράζει φιλιά και χάδια, για να απαλύνε

Μια μινι παρουσιαση του βιβλιου μου😊 Η κερκυρα και η corfupost.gr αγκαλιαζει την "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" με ενα ομορφο αφιερωμα http://www.corfupost.gr/aourelia-ena-polyploko-taxidi-ston-kosmo-tis-fantasias-apo-tin-rafaella-bouchla/

ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.😊😊 Σημερα ειναι μια πολυ ομορφη μερα,καθως ενα ταξιδι τελειωσε και ενα αλλο ξεκινα😊Με μεγαλη προσωπικη ικανοποιηση και χαρα σας παρουσιαζω το νεο μου μυθιστορημα "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" ΔΩΡΕΑΝ για οσους αγαπουν τα παραμμυθενια ταξιδια😊 θα το βρειτε εδω --> http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1524 Να ευχαριστησω οσους με στηριξαν και επισης να ευχαριστησω και οσους μεχρι τωρα το εχουν διαβασει (πιστοι στην συγγραφικη μου φλεβα ❤)  Ευχομαι να σας αρεσει 😏 "Το ταξιδι ξεκινα...εσυ θα τολμησεις να το ζησεις....???? !! "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" 

Ερχεται συντομα.. Το Νεο μου μυθιστορημα "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" " Εσυ για να σωσεις αυτα που αγαπας θα τα εβαζες με τους θεους και τους αγγελους??? " Ραφαελλα Α. Μπουχλα

Να ερωτευεσαι. Να ερωτευεσαι την ηρεμη εκεινη ελευθερια που σε προκαλει εκκωφαντικα αθορυβα να περπατησεις ξυπολυτη στο μονοπατι της....

                      ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΗ ΝΥΧΤΑ Έτσι δέχομαι αυτή την νύχτα.  Απρόσκλητα, όπως όταν   ξυπνούν οι αναμνήσεις της … Και στον απόηχο που αφήνει ο κρότος τους κυριαρχούν, γεμίζοντας με μονότονες κηλίδες την παγωνιά που  συντροφεύει  την σιωπή της. Θαρρείς απόψε ο χρόνος έγινε ένα με το σκοτάδι και χρωματίζοντας με χαμένα δευτερόλεπτα  την υπεροχή του στο πέρασμα του, μόνο ένα κάτι μικρό μου δίνει για να  έχω να θυμάμαι… Κάτι που δεν ξέχασα ποτέ…εσένα. Και τα νήματα τεντώνονται και η αυλαία της ψυχής μου αφυπνίζεται και παίρνει ξανά τα ηνία της ζωής μου, επικροτώντας μια ακόμη παράσταση. Γεμάτο ελπίδες, πληγές, γέλια, χαρές, δάκρυα, ότι αφημένο είχα σφραγίσει στο υπόγειο των σκέψεων μου για καιρό. Και όσο το ψυχρό τοπίο του κόσμου, που δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως νιώθω δυνάμωνε ,τόσο πιο πολύ εγώ με τις σκέψεις μου σε ζέσταινα. Μα ήταν ακατόρθωτο να σε εξαγνίσω, να εξιλεωθώ εγώ για σένα. Στάθηκε  όμως υπεραρκετό να είμαι εγώ αυτή που ελεύθερη πια θα σε άφηνε