"ΠΡΟΚΛΗΣΗ" Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα
ΠΡΟΚΛΗΣΗ ... Ακούω την φωνή σου και καταπιάνομαι από τις λέξεις εκείνες που πάντα σιγά ψιθύριζες και που δεν ανήκαν ποτέ σε τυπικά στερεότυπα. Τρελή παραδοχή πως ο κόσμος με λίγη παραπάνω αγάπη θα γινόταν ιδανικός, μα για όλους και για εμάς ξένος παραμένει. Άπλωσε τα χέρια σου ελεύθερα στον ορίζοντα και φώναξε πόσο ποθείς να τον γνωρίσεις έτσι όπως τον έπλασες και τον φαντάστηκες. Ψευδαισθήσεις και ανόμοια λόγια, μα τα παραμύθια εκτός απο αγάπη είχαν πάντα μια γερή δόση αλήθειας στα γεγραμμένα τους. Θυμώνεις και οδύρεσαι και σαν αγάλματα εμείς, αγέρωχα στεκόμαστε ασάλευτα μπροστά στα όνειρα που κάποτε θα εκλείψουν. Πλεύρισε με και μέσα στην όψη της τσαλακωμένης μας μορφής, αγκαλιάσε το κορμί μου και εμπλούτισε με γνώση το ότι ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, αλλα εμεις θα μείνουμε πάντοτε ετσι οπως τώρα. Δεν είμαστε μικροί μέσα του, αλλά αυτός αν δίκαια αναμετρηθούμε.... Κλειστοί και άγνωστοι οι αφημένοι μας δρόμοι με ερείπια για σκαλοπάτια τα βήματα να μας π
