"ΠΡΟΚΛΗΣΗ" Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ...

Ακούω την φωνή σου και καταπιάνομαι από τις λέξεις εκείνες που πάντα σιγά ψιθύριζες και που δεν ανήκαν ποτέ σε τυπικά στερεότυπα.
Τρελή παραδοχή πως ο κόσμος με λίγη παραπάνω αγάπη θα γινόταν ιδανικός, μα για όλους και για εμάς ξένος παραμένει.
Άπλωσε τα χέρια σου ελεύθερα στον ορίζοντα και φώναξε πόσο ποθείς να τον γνωρίσεις έτσι όπως τον έπλασες και τον φαντάστηκες.

Ψευδαισθήσεις και ανόμοια λόγια, μα τα παραμύθια εκτός απο αγάπη  είχαν πάντα μια γερή δόση αλήθειας στα γεγραμμένα τους.
Θυμώνεις και οδύρεσαι και σαν αγάλματα εμείς, αγέρωχα στεκόμαστε ασάλευτα μπροστά στα όνειρα που κάποτε θα εκλείψουν.

Πλεύρισε με και μέσα στην όψη της τσαλακωμένης μας μορφής,  αγκαλιάσε το κορμί μου και εμπλούτισε με γνώση το ότι ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, αλλα εμεις θα μείνουμε πάντοτε ετσι οπως τώρα. 
Δεν είμαστε μικροί  μέσα του, αλλά αυτός  αν  δίκαια αναμετρηθούμε....
Κλειστοί και άγνωστοι οι αφημένοι μας δρόμοι με ερείπια για σκαλοπάτια τα βήματα να μας προχωρούν.

Ίχνη φτωχά γεμάτα δηλητηριασμένη δειλία, μα μόνο οι τολμηροί κατάφεραν ηρωικά να τον δαμάσουν με όλες τις συνέπειες.
Κοίτα μας πως αυτό το βράδυ ένας από τους δύο θα μείνει πίσω...

Θα ήσουν τόσο θαρραλέος να  μείνεις εσυ;
Μαχαιριές κοφτές σαν πυρωμένα αγκάθια στην καρδιά μας τα προδομένα αργοπορημένα φιλιά και η δοκιμασία ορκίζεται σαν  λύτρωση.

Απόψε ένας απο τους δύο θα κερδίσει, εκτός κι αν μαζί χάσουμε για τον ίδιο σκοπό.

Μετρίασε το πάθος της αχαλιναγώγητης ψυχής σου και κέντησε στην δική μου τα σημάδια της αγάπης που κρατάς κρυφά μέσα σου.......
Εδώ απρόσμενα σαν ένα,  άραγε αν επέλεγες τον κόσμο σου, θα τον βάφτιζες με το όνομα μου;

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα