Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

Κάποτε όλα όσα νιώσαμε θα επιστραφούν... Μίσος, πάθος, θυμός, πόνος,  χαρά,  ανταμοιβή, συναισθήματα σκάρτα,   άλλοτε αληθινά, άλλοτε ελλιπής, άλλοτε υπέρ αρκετά. Κάποτε όσα ζήσαμε θα πάρουν εκδίκηση.. Για όσα αφήσαμε στην τύχη τους.. Για όσα παλέψαμε.. Για όσα πετάξαμε στα σκουπίδια.. Όσα τολμήσαμε και όσα απο δειλία υποτιμήσαμε... Οση ευτυχία,  δυστυχία,  ευγνωμοσυνη, απογνωση,  τρόμο, γαλήνη μεθοδευμενα ποθησαμε... Κάποτε όσα αποκτήσαμε θα ονειρευτούν όσα χάσαμε... Όσα η αγάπη αναίρεσέ... Όσα η ζωή απο τα σχέδια μας αφαίρεσε και όσα  εμείς εν γνώση μας φυγαδεύσαμε μακριά μας... Κάποτε όλα και για όλα θα αναμετρηθούν με εμάς για..... Εμάς.. Ραφαελλα Άννα Μπουχλα 

                       "ΑΚΛΟΝΗΤΟ" Σαν αναμμένο σταχύ στην φωτιά σου κινούμαι δες  και η ελευθερία φαντάζει σαν μια ανόμοια φυλακή. Αλυσοδεμένες οι ανάσες σαν πυρκαγιές  Μα αν ξεμυτίσουν το κορμί μου θα καεί... Μέσα σου τρύπια αναμετριέμαι και δειλά,  καθώς ο χρόνος σαν παρωπίδα στο μυαλό μου.. Βάζει τους όρους και γελά ειρωνικά,  και εκτιμά με δάκρυα τον συνειρμό μου. Πέτρινες, αλύγιστες και ξένες οι στιγμές  σαν περασμένες νοσταλγίες ενάντια στον πόνο.. Κρατούν στις στάχτες μας αθέμιτες σιωπές  από τις φωνές που δεν ακούστηκαν στον χρόνο. Παντοτινά μα και ποτέ το γέλιο σου στοιχίζει ολόκληρη ευτυχία... Είσαι εδώ εσύ και εγώ πια πουθενά.. Λόγια που έμειναν μη έχοντας σημασία..! Ραφαέλλα Α. Μπούχλα

                  " θα έρθω να σε ξαναδώ" θα έρθω να σε ξαναδώ.. Εκεί που τα χρώματα θα σβήσουν, στα λόγια εκείνα που για εμάς θα μιλήσουν.. Στην αμοιβαία λογική που την τρέλα με  βρόντο τους θα υμνήσουν. Θα έρθω να σε ξαναδώ... Στα σκοτεινά, στα αληθινά, στα ανόμια τα απατηλά...μα εγώ θα έρθω να σε ξαναδώ. Εκεί που εσύ θα με αρνηθείς και με οργή θα ξεχαστείς σε όλα εκείνα που μας έφεραν κοντά. Θα έρθω να σε ξαναδώ.. Να `χεις το φως σου ανοιχτό και δύο χέρια διάπλατα, να με ζεστάνουν στα ψυχρά. Να ` χεις μια γωνιά για μένα στην αγκαλιά σου και λίγα δάκρυα να σβήσω στα φιλιά σου. Να μου φυλάς την ανθρωπιά που πάντα κράταγες βαθιά και σε ένα βλέμμα σου φαινόταν καθαρά. Θα έρθω να σε ξαναδώ. όταν ο ήχος θα χαθεί στην αποτρόπαια σιωπή που σαν βέλος μας τρύπησε στα αριστερά.. θα έρθω να σε ξαναδώ. Να μας γιατρέψω την πληγή που μας ενωνεί. και την αγάπη που  σαν δηλήτηριο σκοτώνει.. Σαν το αντίδοτο που χάσαμε άτολμα. Ηρωικά και μα δειλά.. Νικημένα μα ηττημ

                     "ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ"  Χαράζεις πορεία  όλο ουσία σε ένα κόσμο αγεφύρωτο και ξένο.. Χορέυω σαν τρελός σε έναν  κενό δίχως  μα για εμένα εσύ είσαι η μουσική.. μαζί σου όλα παίρνουν νόημα. Κοντά σου είναι όλα φως και συνάμα σκοτάδι .. Οι άνθρωποι σταματούν να ζουν όταν δεν αισθάνονται.. Μα εσύ είσαι όλα τα  απτά συναισθήματα μαζί..  Εγώ ταπεινός και μικρός μπροστά σου.. Εσυ ο παράδεισος σε μια συγχώρεση για  ενα βλέμμα κολασμένο.. Μέτρα το παθιασμένο ουρανό από αστέρια και ύστερα από καταιγίδα.. Λατρέυω τις αστραπές που χαιδεύουν  την γαλήνη σου.. Τα παραμύθια έχουν χαθεί από αυτό τον κόσμο..  Εχω κρατήσει ένα αθόρυβα απόψε να σου πω, θα το ακούσεις; Φοβάμαι πως ο χρόνος μας στερεύει. Ασε με να στο ψιθυρίσω μες την βροχή των ματιών σου... Αιώνας καταδικασμένος σε ένα ατέρμονο λεπτό μα  ίσα που προλαβαίνουμε..  Να κρύψουμε τις χαρακιές στις παλάμες και όλα όσα μας πλήγωσαν καρφιά στην αθωότητα μας... Μιλημένα τα σώματα μα αν είναι αλήθεια τότε

                   "ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ"  Υποκινείς τις σκέψεις μου στεκουμενος απέναντι μου,   μα καμία τέτοια παραδοχή  δεν θα σε αθωώσει... Κέντησε με  στην άβυσσο σου, άδοξα εξιλέωνοτας με... Κάποτε όλα θα τελειώσουν... Στα πρώτα κρυφά, αναίμακτα και σιωπηλά τελευταία λεπτά όλα θα μας προδώσουν.  Σαν θολωμένο πορτρέτο σε σπασμένο καθρέπτη κοίταξε με... Μεσα απο τις  χαρακωμενες του, καπου ανάμεσα στις αφημένες πινελιές του ξανά ζωγράφισε με.... Σκόνη και στάχτη σαν λασπωμένο διαμάντι καθε μας συναίσθημα.. Αποψε ξημέρωσε αργα.... Οταν το φως ανάψεις μες στο σκοτάδι θα εχω χαθεί ...  Οταν στο σκοτάδι θα αφέθω  μες στο φως θα σε εχω σβήσει ....  Μα παλι ο καθρέπτης αγέρωχα  δίκαιος, ορκισμένος σε αιωνια προσταγη θα μας αντικατοπτριζει ...  Ατέρμονο ακλόνητο αδιαβατο μυστικό σφραγισμένο με τα χείλη ματωμένα... Επτασφραγιστη δοσμένη παθιασμένη ανυπογραφη καταστροφή...   Θαρρείς πως απο αυτό παίξαμε ίσα σαν ένα!!! Κανεις και οι δύο ξέρουμε... Κανεις και οι δυο ποτέ

Πρώτη ποιητική συλλογή "Ρωγμές στο σκοτάδι" με την ευγενική συμμετοχή του Maximo Varotti. " Ένα ταξίδι ανάμεσα στις λέξεις και τα συναισθήματα..." Θα την βρείτε εδώ: http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1617

                  ' ΑΥΡΙΟ ΣΑΝ ΧΘΕΣ' Μακρινή η διαδρομή & ψυχή από ρούχα γυμνή.. Είναι άδειος, σκοτεινός ο δρόμος,  Μα σε  αυτή την  ατέρμονη τιμωρία σε ποθώ…απλά δες. . .  Μες στην απόλυτη θυσία του μυαλού, κάπου στα αποκαΐδια και στα συντρίμμια απολογούμαι στυγνά,  και όλα μοιάζουν να είναι ανόμοια, ανούσια και κάπως αθέατα φλογερά ειρωνικά.. Δεν υπάρχει δόξα… Την καταχρεώσαμε με τρόπαια που ποτέ δεν λάβαμε… Στο είχα πει, είναι θηρία ανήμερα οι ψυχές μας, αποδέξου το… Δεμένες ποτέ δεν πρόκειται  να ημερώσουν. Γελά ο χρόνος και το συναίσθημα δακρύζει… Άραγε ήταν δυνατό, το αδύνατο; Σκλαβωμένες στιγμές, νοσταλγία μυρίζει… Μην περιμένεις απάντηση… Την προσμονή να σε ρωτήσω… Αύριο θα είναι όλα χθες.. Σήμερα θα είμαι κοντά σου, δίπλα σου, χαμένη στην αγκαλιά σου… Ας το να γίνει πάντοτε……. Ραφαέλλα Α.Μπούχλα| Maximos Varotti

                Παλεύω με στα τσιμέντινα πατώματα του νου, μα η λωρίδα της λογικής τα μάτια μου σαν αναμμένα  φανάρια ζωγραφίζει στο φως της διαδρομής μου.. Μην με επιθυμείς θα εχω χαθεί  βαδίζοντας ξυπόλυτη στα όνειρα μου.. Κάπου εκεί θα με βρεις.. Μην με λησμονάς όταν θα σφυρηλατώ το πορτρέτο τους στο έρεβος της ψυχής μου.. Κάπου εχει με αποχαιρετάς.. Ο καθένας περπατά μονάχος του αυτό τον δρόμο και ας μας βαστώ ανάμεσα στα σφραγισμένα μας δάχτυλα... Μίλα μου ψιθυριστά θα μας ακούσει ο χρόνος, όσο η απόσταση μας θα αποζητάει την σιωπή... Ίσως αυτά που δεν θα ακουστούν να είναι όλή η αλήθεια μας... Να με κοιτάς όπως σε κοιτώ, λες και φτάσαμε στην πηγή τού ονείρου, μα απο επιλογή δεν γευτήκαμε το νερό της... Χαμογέλα η ζωή ειναι ενα φευγάτο αγνό και συνάμα αμαρτωλό βήμα... Μια στιγμή που θα κρατήσει λιγο λιγότερο απο παραπάνω,λιγο περισσότερο απο το τίποτα, ίσα με το πάντοτε... Μια μικρή ατέλεια παράσταση που ρομαντικά το φινάλε θα ρίξει την αυλαία αμέσως μετά τον δικό

"ΕΚΡΗΞΕΙΣ & ΣΙΩΠΕΣ" Θαρρείς απόψε γελάστηκα σύμπαν μου και σε άφησα να γίνεις ο πιο αυστηρός μου κριτής.. Εγω αθώος ιχνηλάτης στα λημέρια σου ερωτεύομαι το άπιαστο εγω σου. Παραδίνομαι στην απεραντοσύνη σου...μέχρι κάπου απροσδόκητα νιώθω να  γεννιέμαι σημαντικός επαναστάτης με σκοπό να σε διαβώ στο ατέρμονο μονοπάτι της ύπαρξης σου. Εκρηκτικά ηθελημένα  ηττήθηκα.... Και σαν  αιώνιος & πεισματάρης εραστής ακροβατώ στο άχρονο μεγαλείο σου.. Απόψε και για πάντα αποφάσισα να δεθώ με σένα και τα αστέρια.. Δεν με νοιάζει αν κάποτε θα χαθώ αρκεί να τα μετρήσω ενα προς ένα... Σιωπηλά αναρωτιέμαι στο στοχασμό μου... Άραγε ολη μου η ζωή και λίγο παραπάνω δεν μου φτάνει.... Ραφαέλλα Α.Μπούχλα

Γράφοντας το καινούργιο μου βιβλίο, επέλεξα τους ήρωες μέσα απο το χαρακτήρα τους. Λενε πως τα ετερώνυμα έλκονται, αν όμως τοποθετήσεις δυο λιοντάρια (ομώνυμα) στο ίδιο κελι με κοινή λεια, ποιο πιστεύεις πως θα ειναι το αποτέλεσμα;;                              Απόσπασμα: Το βλέμμα του επιδεικτικά σκοτεινό καρφώθηκε στο δικό της… Ένιωθε την σκληρότητα του χαρακτήρα του με την ψυχρή στάση να αντιστέκονται με δυσκολία χωρίς κανένα αποτέλεσμα στο πείσμα της, με όση δόση αλαζονείας και να την πυρπολούσε με τα λόγια του εκείνη την στιγμή. Προς μεγάλη του έκπληξη συνειδητοποίησε  μες στο γεμάτο ευγένεια εκνευρισμό του, πως ο άνθρωπος που έχει απέναντι του είναι το ίδιο σκληρό καρύδι όσο και αυτός. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν θα τελείωνε άδοξα.. Τουλάχιστον για την ίδια που βρήκε θάρρος να κερδίσει αυτό για το όποιο είχε έρθει ως εδώ και από την εκρηκτική της στάση όπως φάνηκε δεν θα έφευγε χωρίς ένα ¨ΝΑΙ¨. Ήταν αποφασισμένη να τον κάνει να δεχτεί την πρόταση της με κά

                     "ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ"            "Θα ταξιδέψεις μαζί μου;" Στα υπαρκτά και ανόμοια ανυπόγραφα λόγια αγάπης  που θέλησαν με τιμή να ηττηθούν ενώπιον μας… Στα κερδισμένα.. Εκεί που ο επίλογος, δειλός  θαρρείς δεν ήταν αρκετός να ξεχρεώσει όσα τους χρωστούσε… Ας σαλπάρουμε  μεσα στο σθεναρό  φως και το σκοτάδι που ισοφάρισε στην μάχη μαζί του… Γίνε η πυξίδα μου και εγώ θα φτιάξω την διαδρομή...  Δεν θα πολεμήσουμε  πια για τίποτα, εκει κανείς πλέον δεν πρόκειται να κερδίσει… Πρέπει να είσαι μάλλον τρελός για να έρθεις μαζί μου.. Πρέπει να έχω τρελαθεί για να σε θέλώ τόσο δίπλα μου... Στάλες ψυχής αποστραγγίζονται ηρωικά στον παρόν μας και το φινάλε γελά.. θέλει τόλμη η φυγή... Μάθε πως από αυτήν  κανένας  δεν θα δοξαστεί, όλοι χαμένοι και κερδισμένοι είμαστε στον έρωτα του… Κανένας  από τους δύο δεν θα μαρτυρήσει αυτά που θα έπρεπε να έχουμε πει... Μα στα αθόρυβα, κάπου οι καρδιές μας θα δεθούν, ίσως στα κατάρτια τών σκέψεων που

                  £ ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ £ Με κοιτάς.. Και  μέσα από τα μάτια σου η ανατολή μου υπέρλαμπρη  θα λάμψει… Σε χαζεύω.. όπως πρώτα.. Ρωγμές στο σκοτάδι μας παρασέρνουν μακριά..  Μα μην ξεχνάς πως τα δάκρυα λειψά θα στεγνώσουν στα μαγουλά μου και θα γίνουν φως που θα αγγίξει τα χείλη σου… Σε ονειρεύομαι σε έναν κόσμο παραμυθένιο, όπου οι ίδιες οι ρωγμές θα επαναφέρουν τις ακτίνες του ήλιου που κάπου τις χάσαμε… Σε κοιτώ και αφήνομαι  στα λόγια σου.. Στα κάστρα που χτίζει η απεραντοσύνη της ψυχής σου.. Και κάπου παίρνω θάρρος και τα πιο βαθια μου μυστικα σου εκμυστηρευομαι και σου μιλω.. Για τους έκπτωτους ιππότες που ξέμειναν εδώ.. Για τις  πριγκίπισσες που ξέχασαν να πιστέψουν στα παραμύθια …  Θα σου πω κάποτε ένα και εγώ παραμύθι,  πριν η πραγματικότητα επαναφέρει τις ρωγμές από το σκοτάδι που μας κυβερνούν… Μέχρι το χάραμα σαν παιδί θα στο ψιθυρίζω….μόνο μην το ξεχάσεις… Και γράψε εσύ το τέλος  του ή κάντο και πάλι αρχή…. Όμως άσε με απόψε να χτίσω στις

"" ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΒΡΟΧΗ"" Νοσταλγώ την βροχή, για να μου θυμίσει όσα κάποτε στον χρόνο λησμόνησα…. Το αποκύημα της αφηρημένης σου ματιάς που είχε κρυφτεί και χαθεί μέσα στις στάλες της και είχε γίνει ένα με το παραλήρημα  του χορού της ευτυχίας που η μελωδία της κινούσε τα νήματα της… Σαν μαριονέτες  της και οι δύο σε  μια παράσταση που το χειροκρότημα ήταν όλο δικό μας… Νοσταλγώ εσένα.. Εμένα να γελώ και εσένα να με κάνεις ολόψυχα και με επιμονή  να το πράττω αυτό. Την πρώτη μας βροχή που  πάνω στα  χείλη μας, κρυφά  πολέμια  και ηρωικά  ισοπεδώσαμε  κάθε κραυγή που η σιωπή θέλησε να ερωτευτεί και να υποτάξει στο βωμό της. Θυμάσαι; Τα λόγια μας και την υπόσχεση πως κάθε στάλα θα είμαστε  εμείς; Το ξέρω πως  θυμάσαι…. Κάθε φορά που  τα κορμιά μας  γυμνά ενώνονταν στο παραδεισένιο χάος της.. κάθε στιγμή, χάραγμα στον χρόνο  που ζήλευε  τον  έρωτα  συγκρίνοντας τον με την απραξία της ύπαρξης της… εμείς χάρη σε αυτήν ερωτευόμασταν.. Το νιώθω πως θυμάσαι… Κάθ

                         ΟΝΕΙΡΟΠΛΑΣΤΗΣ Ακροβατώ στο όνειρο όπως ακριβώς μου το περιέγραψες μια νύχτα εσύ. Μια νύχτα όπου τα αστέρια σαν στάχινες νιφάδες στην έρημη ακρόαση τις ψυχής μας, ξεπηδούσαν ένα, ένα  μέσα από την φαντασία μας και εξοστράκιζαν κάθε σκέψεις πραγματικότητας που μας έκανε να δειλιάζουμε. Το φεγγάρι είπες είχε βουτήξει στα άδυτα των αισθήσεων μας από τον ομιχλιασμένο σκοτεινό πλέον ουρανό και είχε διαιρεθεί  σε χιλιάδες κομμάτια τριγύρω μας. Μα μέσα στα συντρίμμια εσύ δεν έψαχνες το χαμένο του φως. Δεν κυνηγούσες την απατηλή παρελθοντική λάμψη του. Δεν αναζητούσες στον απόηχο  την δόξα της ξεχασμένης του υπεροχής. Αλλά την φράση που κέντριζε και βουβά επισκίαζε την θωριά της λογικής σου. Αποζητούσες μέσα στα αφημένα χνάρια, στα αμετρητα απομεινάρια του την ουσία του ακατόρθωτου. Του αδύνατου που μπρος σου είχε γίνει  εγωκεντρικά απλόχερα δυνατό. Σήκωσες ένα κομμάτι του και η σιωπηλή αποδοχή της ολοκλήρωσης δεν σε κάλυψε, Δεν σε γέμισε με ικανοποίηση.

                  👑ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΟ👑 Χέρια γυμνά, Με πόση ανθρωπιά να τα ντύσεις? Βλέμματα αδειανά μα με πόσα τοπία αγάπης να τα ζωγραφίσεις? Είναι αυτών  που ζουν στα σκοτεινά.. Λόγια στυγνά,  Δίχως γιατί,πως και ποιος να τα ακούσει. Μα η ίδια η σιωπή τα κυβερνά, Είναι για αυτούς που δεν περιμένεις να συναντήσεις... Όνειρα φωτιά, Αποκαίδια απο στάχτες και αναμνήσεις. Μα η ίδια η φλογα τα ξεδιψά, Είναι  απο εκείνων που με πάθος  θα τα εκτιμήσεις.. Πράξεις σε όλα ερωτικά, Ανεπιφύλακτα, επώδυνα, μα όλα ζωντανά. Μα ο ίδιος ο χρόνος μπορεί να τα κρίνει, Είναι  απο εκείνους που μιλούν στα σιωπηλά και κανείς τα βήματα δεν μπορεί να συγκρίνει.. Και είναι το πάντα μια σκιά.. Πίσω από τον έρωτα θα το γνωρίσεις.. Μια εξιλέωση που στα χαλινάρια της κρατά όλου του κόσμου τους τις απαντήσεις.. Είναι εκείνοι που σαν τρελοί μες την βροχή, χορό θα στήσουν για να  ακολουθήσεις.. Και θα γελούν πάντοτε δυνατά, τα δάκρυα τους να μην ακούσεις. Είναι αυτοί που ρίσκαράν πολλ

Πορφυρο μου ονειρο απο φωτια και σταχτη, σε αντικριζω δειλα οπως τα βελη τον ερωτα.. Μα ειναι αληθινο?Απαλο σαν βελουδινο λευκο πεπλο τα χαδια σου, που στερευονται αντικριστα πλεκοντας αυταπατες στα ανειπωτα.... Κλεινω τα ματια και χανομαι, στην ερημο του νου που γευεται η φαντασια μου & καπως ετσι ανωδυνα βρισκομαι εκει οπου λαχταρω να ειμαι...!!(Ραφαελλα Α.Μπουχλα )

Απόρθητα  όπως τα φυλακισμένα νερά στις ακτές των σφραγισμένων ουρανών… Αθόρυβα όπως η έκσταση των αστεριών λίγο πριν χαθούν στο ντελίριο της κορύφωσης τους.. Απόρθητα και αθόρυβα σαν τα φουρτουνιασμένα κύματα που μέσα σου κρύβουν δαίμονες και αγγέλους με σπασμένα φτερά και ναυαγισμένα όνειρα. Απόψε όμως  όλα παίρνουν υπόσταση, χρώμα και φως, με το σκοτάδι να διαλύεται και να γίνεται αστερόσκονη σε ένα σύμπαν που θαρρείς ότι είναι  αδιανόητο να πλεύσεις στα λημέρια του…. Και όλα απόψε φορουν ξανα και σχήμα, σκαρφαλώνοντας σαν οράματα στην φαντασία του κάθε ταξιδευτή που αγαπά να φεύγει νοητα για άλλους κόσμους,  πάντα απόρθητα και αθόρυβα. Σαν τα παραδομένα κάστρα, σαν τους ατελείωτους πολέμους, σαν όλα τα χαμένα λάφυρα, όλες εκείνες τις ανούσιες και ακούσιες  νίκες, που ζήλεψαν την ήττες τους. Σαν την μορφή σου. Εκείνη που κάθε φορά ερωτεύομαι.. Σαν ένα βότσαλο παρατημένο στην αμμώδης αυτοκρατορία μια θάλασσας που διψά να το ισοπεδώσει και να το γευτεί στον βυθό της.

        Η θάλασσα σου, ο ουρανός μου Η θάλασσα δεν χάνεται στην ερημιά της νύχτας, Θλιμμένη κουβαλώντας τον δικό της καημό, συνοδεύει και χαρίζει την συντροφιά της σε ένα ουρανό που ποτέ δεν θα είναι αληθινά κοντά της. Για αυτό κάθε βράδυ γεννάει το πιο γλυκό της ψέμα. Πως η απόσταση αυτή, θαρρεί πως δεν έχει καμία σημασία και βυθίζει στα κύματα της το όνειρο μιας αγκαλιάς που θα της έδινε γαλήνη κάνοντας την να σβήνει νοερά τις σκέψεις ενός αναφιλητού, που αδύναμη φοβάται ότι θα υποκύψει  και πάλι στα χνάρια του. Ας είναι, η άγκυρα που μας ενώνει και μας φυλακίζει ταυτόχρονα να βρει κάποτε το δικό της λιμάνι, ψιθυρίζει κάθε φορά στον ουρανό. Και ως απάντηση σημάδια στον αιθέρα και όνειρα, και χαμένα λόγια και πράξεις βαδίζουν και σηκώνονται σαν έρμαια, στην θύελλα της φαντασίας που αρνείται κάθε σχέση με τη πραγματικότητα. Σκορπίζει και αποπνέει έρωτα η απαστράπτουσα θωριά του ουρανού στην λυγερή επιφάνεια της και μέσα στα κύματα της χαράζει φιλιά και χάδια, για να απαλύνε

Μια μινι παρουσιαση του βιβλιου μου😊 Η κερκυρα και η corfupost.gr αγκαλιαζει την "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" με ενα ομορφο αφιερωμα http://www.corfupost.gr/aourelia-ena-polyploko-taxidi-ston-kosmo-tis-fantasias-apo-tin-rafaella-bouchla/

ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.😊😊 Σημερα ειναι μια πολυ ομορφη μερα,καθως ενα ταξιδι τελειωσε και ενα αλλο ξεκινα😊Με μεγαλη προσωπικη ικανοποιηση και χαρα σας παρουσιαζω το νεο μου μυθιστορημα "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" ΔΩΡΕΑΝ για οσους αγαπουν τα παραμμυθενια ταξιδια😊 θα το βρειτε εδω --> http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1524 Να ευχαριστησω οσους με στηριξαν και επισης να ευχαριστησω και οσους μεχρι τωρα το εχουν διαβασει (πιστοι στην συγγραφικη μου φλεβα ❤)  Ευχομαι να σας αρεσει 😏 "Το ταξιδι ξεκινα...εσυ θα τολμησεις να το ζησεις....???? !! "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" 

Ερχεται συντομα.. Το Νεο μου μυθιστορημα "ΑΟΥΡΕΛΙΑ" " Εσυ για να σωσεις αυτα που αγαπας θα τα εβαζες με τους θεους και τους αγγελους??? " Ραφαελλα Α. Μπουχλα

Να ερωτευεσαι. Να ερωτευεσαι την ηρεμη εκεινη ελευθερια που σε προκαλει εκκωφαντικα αθορυβα να περπατησεις ξυπολυτη στο μονοπατι της....

                      ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΗ ΝΥΧΤΑ Έτσι δέχομαι αυτή την νύχτα.  Απρόσκλητα, όπως όταν   ξυπνούν οι αναμνήσεις της … Και στον απόηχο που αφήνει ο κρότος τους κυριαρχούν, γεμίζοντας με μονότονες κηλίδες την παγωνιά που  συντροφεύει  την σιωπή της. Θαρρείς απόψε ο χρόνος έγινε ένα με το σκοτάδι και χρωματίζοντας με χαμένα δευτερόλεπτα  την υπεροχή του στο πέρασμα του, μόνο ένα κάτι μικρό μου δίνει για να  έχω να θυμάμαι… Κάτι που δεν ξέχασα ποτέ…εσένα. Και τα νήματα τεντώνονται και η αυλαία της ψυχής μου αφυπνίζεται και παίρνει ξανά τα ηνία της ζωής μου, επικροτώντας μια ακόμη παράσταση. Γεμάτο ελπίδες, πληγές, γέλια, χαρές, δάκρυα, ότι αφημένο είχα σφραγίσει στο υπόγειο των σκέψεων μου για καιρό. Και όσο το ψυχρό τοπίο του κόσμου, που δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως νιώθω δυνάμωνε ,τόσο πιο πολύ εγώ με τις σκέψεις μου σε ζέσταινα. Μα ήταν ακατόρθωτο να σε εξαγνίσω, να εξιλεωθώ εγώ για σένα. Στάθηκε  όμως υπεραρκετό να είμαι εγώ αυτή που ελεύθερη πια θα σε άφηνε

          Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ  ΣΤΗΝ  ΚΕΡΚΥΡΑ                         Το ταξίδι μου κατέληξε εκεί, στον πιο όμορφο προορισμό. Στην αριστουργηματική κοντέσα του Ιονίου Κέρκυρα,  που οπλισμένη  με το βενετσιάνικο απαράμιλλο οπτικό χάδι της, κουλουριάστηκε σε κάθε γωνιά των ματιών μου, που όντας πεισματάρικα δεν θέλησαν στιγμή να αποστραγγιστούν από την χάρη της. Περπατώντας σιγά στα λιθόστρωτα πεζοδρόμια της, έτσι ώστε  να γεμίσω τις λιγοστές αποσκευές του μυαλού μου με τις επιβλητικές  αναμνήσεις της, προσπέρασα το διάσημο σε κάθε γωνιά του κόσμου μνημείο της, το Λιστόν, που όντας λουφαγμένο στο πλήθος των  αμέτρητων  επισκεπτών  από κάθε σημείο του πλανήτη, στεκόταν  αγέρωχα υπέρλαμπρο στην πλαϊνή πλέον κοφτή και  κλεφτή ματιά μου, εξουσιάζοντας σαν κατακτητής με μια εικόνα του  όλα τα περήφανα βλέμματα πάνω του. Ενώπιον μου, καθώς τα βήματα μου λιγόστευαν και με προκαλούσαν να ακινητοποιηθώ για χάρη μίας ακόμη πινελιάς, ιδιοκτησίας  της παραμυθένιας ομορφιάς του νησιού, διαγράφη

Ενα μινι ταξιδακι στις αποκρυφες πτυχες του μυαλου μου☺👑 https://youtu.be/ATMOBvIda3k

                 ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ  Θαρρείς για απόψε είσαι η μόνη μου συντροφιά, στο ντελίριο των σκέψεων που στυγνά με αιχμαλωτίζει … Απόψε ουρανέ έμαθες για μένα πολλά. Από την σιωπή μου, όλα τα μυστικά που εντός μου κραυγαλέα έκρυβα.. Και όταν τα αστέρια βροχή, πέφτοντας τύλιγαν κάθε βουρκωμένη μου ματιά στο καμβά του τσαλακωμένου μου προσώπου, τόσο όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούσα, πως ανάμεσα τους ένα αστέρι στεκόταν και με παρακολουθούσε.. Εκείνο που έφυγε νωρίς από την ζωή μου, αλλά όχι από τα αμέτρητα θρύψαλά της ψυχής μου… Εκείνο που θέλησε να ξεφύγει από την ψυχρότητα αυτού του κόσμου, να ξεγλιστρήσει και να σεργιανίσει σε άλλα λημέρια, σε τόπους που η αγάπη και η ευτυχία φαίνεται να είναι ο απόλυτος εξαγνισμός, μιας ουτοπίας που φαντάζει, απτή αλήθεια ... Εκείνο που σκίζει κάθε βράδυ ξανά και ξανά υπερήφανα την απαστράπτουσα παρουσία σου ουρανέ, κάθε φορά στο γνωστό ραντεβού.. Ουρανέ, όσο το βραδύ η αντανάκλαση σου σκιαγραφεί καθρεπτίζοντας αισ

Πηρα ενα χαμογελο και φορεσα για να κρυψω απο τον κοσμο τα καρφωμενα βελη στην αβυσσο της ψυχης μου.. Μα οσο τα βελη τρυπουσαν την καρδια μου,τοσο πιο πολυ συνειδητοποιουσ α πως η γοητεια και η ανθρωπια των ανθρωπων φαινονται απο τις πληγες τους..! Ραφαελλα Α.Μπουχλα

                  Σαν απόψε να σε ξέχασα… Σαν απόψε να μην σε γνώρισα ποτέ.. Κανένα βράδυ να μην κουρελιάστηκε η καρδιά μου από τα ανεμοδαρμένα σου χτυπήματα … Σαν να μην γεύτηκε ποτέ την γεύση των ερμητικά σφραγισμένων σου με μυστικά χειλιών… Σαν απόψε να μη σε ζήτησα.. Να μην σε πόθησα … Για άλλη μια φορά να αρκέστηκα στο τίποτα. Στην απλόχερη ψευδαίσθηση, να παλεύω να χαράξω νέα ηρωικά βήματα στον έρημο δρόμο μου. Να μην δάκρυσα που το άρωμα σου ακόμα πλανάται και ευωδιάζει τις θολωμένες μου αφηρημένες ματιές με εικόνες και με ξεθωριασμένες αναμνήσεις … Σαν απόψε κάπου σε μίσησα και θέλησα να σε εξαλείψω χωρίς καμία ενοχή από μέσα μου. Ίσως γιατί σαν απόψε, να έχτισα το ίδιο μου ψέμα ξανά και ξανά, για άλλη μια φορά . Θαρρείς πως τώρα πιο πολύ σε αγαπώ, γιατί από τις στάχτες μου και πάλι ξανά γεννήθηκες .. Γιατί κάπου να σε δικαιολόγησα. Ίσως επειδή κανένα λιμάνι δεν στάθηκε εμπόδιο να σε κρατήσει. Κανείς να θεριέψει την τρικυμιά κάτω από το ναυάγιο της ψυχής σου. Κ

Εσύ είσαι η άνοιξη... γιατί μέσα από τα μάτια σου ανθισαν τα δικά μου όνειρα σαν λουλούδια που τα αγκαλιάσε και τα ζωντανεψε το απαλό άγγιγμα των χρυσαφενιων ακτίνων του ήλιου σου.. εσύ είσαι η άνοιξη. γιατί θαρρείς πως ο δικός σου γαλανος ουρανός γλυκά  με κοίταξε και μου έμαθε να κοιτάω ψηλα... εσύ είσαι η άνοιξη και εγώ εκείνο το μικρό σου τριαντάφυλλο που στα χέρια σου άνοιξε τα πέταλα του...

Είναι το γνώριμο άρωμα σου που ξαφνικά απόψε ευωδιασε αθόρυβα τα λημέρια του μυαλού μου με εικόνες και αναμνήσεις...!

Τα βλέμματα, η σιωπή και η συγγραφή θέλουν πάθος. όσο ένα αμιλητο  βλέμμα, όσο ένα ανειπωτο συναίσθημα,   όσο ένα αναμμένο τσιγάρο....! Ραφαελλα Α Μπούχλα

Σε μια από τις ομορφότερες παραλίες της Κέρκυρας, στον ονειρικό Κοντογιαλο  ξεκίνησα προ λίγων ημερών να γραφω το 2ο μέρος από το μυθιστόρημα μου.. Με τέτοια ερωτέυσιμη θέα.. φαίνονται οι λέξεις να γράφονται από μόνες της. :) 

Υπήρχε και ακόμη υπάρχει ένα μικρό αστέρι , κρυμμένο υπερήφανα εκεί πάνω ανάμεσα σε όλα τα άλλα . Κάποτε ήταν τόσο μικρό που κανείς δεν πίστευε ότι θα λάμψει κάποια στιγμή . Ένα βράδυ όμως , ένα εκτυφλωτικό φως άρχιζε να ξεχειλίζει από μέσα του , κάνοντας το , το πιο φωτεινό μέσα σε μια νύχτα από όλα τα άλλα του σύμπαντος μας . Οταν τα άλλα μικροσκοπικά αστέρια , απλώς έκαναν την καθιερωμένη τους παρουσία στο νυχτερινό ουρανό , αυτό κάθε φορά που το ηλιοβασίλεμα χανόταν και η νύχτα τα καλησπέριζε στο μοτίβο της , έδινε την πιο λαμπρή του παράσταση σπινθηροβολώντα ς , δίχως να αφεθεί στιγμή τρεμοπαίζοντας. Στεκόταν ακίνητο , γεμάτο τιμή και χάρη , γευόμενο την δόξα της λαμπρότητας του , με καλό του σύμμαχο όλο του το πείσμα , που τον είχε δικαιώσει . Ένα πρωί μαζεύτηκαν όλα τα αστέρια τριγύρω του , ξεκινώντας να τον ρωτάνε γιατί είναι το πιο φωτεινό ! Αυτό δεν τους απάντησε . Τότε όλα μαζί έγιναν εχθροί του και στήθηκαν τριγύρω του καλύπτοντας την παρουσία του με την δική τους , για ότ

Βαθαινει στην σιωπη μου το αντανακλασμα των ματιων εκεινων που καποτε ειχαν φως.  Μα τωρα εμαθαν στο σκοταδι, εκει εμαθα και εγω εμενα. Χρειάστηκε μια σκοτεινή βουτια χωρις αναπνοή στον πατο του ωκεανού σου για να αναδυθω στον δικο μου ουρανο. Και τωρα δες πως αναπνεω διχως να σκιαγραφω στα φουρτουνιασμενα  κυματα σου κανενα χορο μου.  Οσο κυλα ο χρονος τοσο προχωρω, όντας αυτο να ειναι ξεκάθαρα δικο μου δικαίωμα, επιλογή, καθαρα δικη μου ευθύνη... 

Μία σκεψη...... Κάποτε κάποιος με ρώτησε σοβαρά  αν μέχρι τώρα έχω αληθινά ερωτευτεί! Τότε εγώ του απάντησα προσδοκώντας  ο ίδιος προς μεγάλη μου έκπληξη όπως φάνηκε  στα ανείπωτα δευτερόλεπτα πριν συντάξω  τα λεγόμενα μου,   μια καταφατική όμορφη αναμνηστική γεμάτο νοσταλγία απάντηση . Όμως εγώ αντί αυτού, έριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα και με μάτια βουρκωμένα και με χείλη δαγκωμένα του είπα πως ναι… Ο ένας και μοναδικός για εμένα μέχρι τώρα παθιασμένος έρωτας μου, ήταν τόσο μα τόσο τραγελαφικά  λάθος. Βλέπεις είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να καταλάβεις κάποιον αν δεν τον έχεις δει να το ζει. Λένε όταν μιλάει η  καρδιά, ότι η  λογική  επικαλείται την σιωπή και κάθεται πίσω σε μια γωνιά και παίρνει μαθήματα. Όπως και εγώ, μέσα  σε όλο αυτό το λανθασμένο ταμπεραμέντο που άκμαζε σε ρόλο πρωταγωνιστή  σε κάθε του ματιά μπρος μου και σε κάθε του βήμα, υπήρχε ένα σωστό. Εγώ που τον κοιτούσα. Εγώ που κάθε φορά τον ποθούσα, τον ερωτευόμουν, τον νοσταλγούσα. Νιώθοντας την καρδ

Χρόνια πολλά σε όλες τι γυναίκες του κόσμου..  Σε όλες τις μαμάδες, σε όλες τις γιαγιάδες σε όλα τα κοριτσάκια σε όλες, ανεξαιρέτως.!  Γυναίκα =Δύναμη.  Γυναικα=ήρωας  Γυναικα=έρωτας - αγάπη - έμπνευση - μούσα.  Και όπως σωστά είχε πει ο Αριστοτέλης Ωνάσης " χωρίς την γυναίκα ο κόσμος όλος δεν θα είχε νόημα..."  Και του χρόνου :)