Πρώτη Μας Βροχή

"" ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΒΡΟΧΗ""

Νοσταλγώ την βροχή, για να μου θυμίσει όσα κάποτε στον χρόνο λησμόνησα….
Το αποκύημα της αφηρημένης σου ματιάς που είχε κρυφτεί και χαθεί μέσα στις στάλες της και είχε γίνει ένα με το παραλήρημα  του χορού της ευτυχίας που η μελωδία της κινούσε τα νήματα της…
Σαν μαριονέτες  της και οι δύο σε  μια παράσταση που το χειροκρότημα ήταν όλο δικό μας…
Νοσταλγώ εσένα..
Εμένα να γελώ και εσένα να με κάνεις ολόψυχα και με επιμονή  να το πράττω αυτό.
Την πρώτη μας βροχή που  πάνω στα  χείλη μας, κρυφά  πολέμια  και ηρωικά  ισοπεδώσαμε  κάθε κραυγή που η σιωπή θέλησε να ερωτευτεί και να υποτάξει στο βωμό της.
Θυμάσαι;
Τα λόγια μας και την υπόσχεση πως κάθε στάλα θα είμαστε  εμείς;
Το ξέρω πως  θυμάσαι….
Κάθε φορά που  τα κορμιά μας  γυμνά ενώνονταν στο παραδεισένιο χάος της..
κάθε στιγμή, χάραγμα στον χρόνο  που ζήλευε  τον  έρωτα  συγκρίνοντας τον με την απραξία της ύπαρξης της…
εμείς χάρη σε αυτήν ερωτευόμασταν..
Το νιώθω πως θυμάσαι…
Κάθε βράδυ που σαν τρελός πρωταγωνιστής φώναζες «σε αγαπώ»  έχοντας πάντα βρεγμένη ψυχή,
τυλιγμένη στον απόηχο των λέξεων που με το πέσιμο της πρώτης στάλας  έπαιρναν νόημα…
Μα αυτή η τρελή σου πλευρά σε έκανε μοναδικό και ας μην στο ψιθύρισα ποτέ..
Και αυτή η δική μου πλευρά που σε ακολουθούσα με έκανε αναντικατάστατη όπως μου το ψιθύριζες..
Καταλύτης ο χρόνος και χαμένοι και οι δύο.
Μα πάντα η πρώτη βροχή θα μας αναιρεί…
Θα μας καταδικάζει να ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλον ξανά και ξανά…
Θα μπορούσα να σε ξεχάσω…μα κυλάς μες τις φλέβες μου…
Θα μπορούσες να με ξεριζώσεις από τα σωθικά σου…
Μα χτυπώ παράλληλα με τους  παλμούς της καρδιάς σου….
Θυμήσου τι σου είχα εκμυστηρευτεί…
Ο καιρός δεν γιατρεύει …ούτε και εμείς ο ένας τον  άλλον…
Η απόσταση είναι η μόνη λύτρωση ..
Μα κάθε τόσο νοσταλγώ την πρώτη βροχή μαζί σου…
Αποζητώ τα βρεγμένα μου μαλλιά να απλωθούν στο ζεστό σου στήθος…
Να ακούσω το μανιακό ρυθμό της ερωτεύσιμης ανάσας σου να θολώνει την πραγματικότητα μας, καθώς σκιαγραφώ επιθυμίες από τα μάτια μου προς τα μάτια σου…
Άραγε ξέχασα τι μου είχες πει;
Μα  μου το θυμίζουν  οι ίδιες οι στάλες που σαν γυάλινο τριαντάφυλλο σκάνε στο πέτρινο πάτωμα και γίνονται θρύψαλα…
Και έτσι όπως πεθαίνουν μπρος μου, σχηματίζουν εικόνες όπως στην πρώτη μας βροχή…
Και ο χορός που κάποτε μας παρέσυρε αναγεννάτε και πάλι και κάπου  ηχούν τα λόγια μας σαν παρασυρμός..
"Θα σε αγαπώ  πάντοτε σε κάθε στάλα της βροχής που χάνεται στο πάτωμα, μέχρι όλες αυτές να στεγνώσουν και ύστερα ξανά το ίδιο…ξανά και ξανά.."
 μου φώναξες..
"Θα σε αγαπώ  πάντοτε σε κάθε τρελό χορό που θα στήνεις κάτω από τις στάλες της, μέχρι αυτός να τελειώσει και ύστερα ξανά το ίδιο…ξανά και ξανά.."
Σου φώναξα..
Θαρρείς πια σε συναντώ στην πρώτη βροχή.. θαρρείς πια με συναντάς στον πρώτο της  χορό…




"Ασε με να φέρω την βροχή....θα σε αφήσω να χορέψεις μαζί μου....!


Ραφαέλλα Α.Μπούχλα