Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

ΜΕ ΑΚΟΥΣ; Είναι ομορφιά αγνής ψυχής  η αποξένωση των πτυχών της καρδιάς μου, στο κέντρο της αδράνειας και σε  ένα κόσμο που θα έσβηνε στο χθες χωρίς εσένα.. Εγώ,  μαχητής παλεύω να σταθώ, μα στα δάχτυλα  μου απόψε θα κρατήσω λίγο από τον περίσσιο εγωισμό μου και θα αρκεστώ να ισορροπήσω στο παράπονο μου, καθώς το ξίφος του έρωτα θα με λαβώνει στα αριστερά. Στυγνή λαίλαπα, σαν σκοτεινές καταδικαστέες  φλόγες ισοπεδώνουν οι αναμνήσεις, μα η θάλασσα έχει τον ουρανό να αγαπά, εγώ θα έχω πάντοτε εσένα; πες πως με άκουσες σαν προσευχή; Τίμημα βαρύ, η ανθρωπιά να χειραγωγεί την ταπεινότητα μου, μα ο σεβασμός  ενός άξιου  ανθρώπου χτίζεται με ειλικρίνεια, για να μην προδώσει στιγμή το μεγαλείο της ψυχή του. Και κάπου έρχεται η σιωπή που γεννά τον χορό της μοναξιάς, μα το γέλιο μας σαν ξεχασμένος νικητής με ατασθαλία τον θυσιάζει, στο υπέρτατο συνονθύλευμα συναισθημάτων. Απερίσκεπτη η αγάπη μας μα το φωνάζει με ακούς;  Ουρανοθέμελο της φαντασίας και σαν παροδική απόλαυση 

Καθρέπτισε με Συνοθύελλα τα δάκρυα σου, μα  σαν και αυτά ο κόσμος μου με τόση γαλήνη δεν έχει βραχεί.. Πιάσε το χέρι μου στο τέλμα και ούρλιαξε στην ελευθερία πως τελικά την ζεις, αφού σαν όμοιοι, είδωλα  μπροστά στον καθρέπτη της,  στο απόρθητο την  χαλιναγωγήσαμε.. Τραγούδησε μου, εκείνους τους στίχους ευτυχίας που η δυστυχία σε έκανε να πλάσεις... Ονειροκλέφτες μιας στιγμής ήμαστε, που χαράξαμε σαν πτώση αστεριού σε κατάμαυρο ουρανό, ολάκερη την ζωή μας... Για αυτό, σμιλεύω ανόμοιες λέξεις μέσα μου, μα  κάπου τρέμω πως ο πόθος θα της εξαγνίσει σαν αμαρτία... Όλα τα άψυχα ξάφνου  ξεγυμνώνονται με  ψυχή, μα οι δικές μας, δεμένες στο πειθήνιο κάλεσμα παλεύουν να σταθούν επάξια, σαν απαλή σκιά φως στο σκοτάδι. Αποσαρκωμένες σκέψεις, αποσπώμενες, νοητές, ασύλληπτες, λυτές σαν αφηρημένες, σκληρές και βιαστικές αγκαλιές. Πόσο ηρεμία νιώθω, σαν σμίγουν τα βλέφαρα μας στο απόλυτο καθρεπτισμό. Πόσο αγαπώ να σε γεμίζω με το βλέμμα μου, να με σκιαγραφείς με το δικό σου. Καθρέπτισ

ΕΞΙΛΕΩΣΗ Ο ουρανός σκοτείνιασε, έλιωσε στο κοίταγμα σου, ζητώντας από εσένα την κατάθεση της ώρας του απολογισμού... Λύτρωσε την ψυχή σου από τον πόνο και εξιλεώσου για κάθε πληγή που άφησες από φόβο βουβά μέσα σου να αιμορραγεί, μόνο έτσι θα γιατρευτεί.. Κρυστάλλινα και λαβωμένα της χαραυγής τα χρώματα στα μάτια σου και όμως δολοφόνησες στο κουρελιασμένο πρόσωπο σου το χαμόγελο ... Σε πιστεύω και εντάσσομαι δίπλα σου σαν σιωπή, πριν το ακροατήριο σημάνει την ετυμηγορία σου... Εξιλεώσου, φωνάζω, μα εσύ δεν με ακούς... Γκρίζο το τοπίο, θύμηση    ξεχασμένου φθινοπώρου, μα το χειρότερο σκοτάδι σου το είδα στο φως.... Διψάς να ξαναγεννηθείς καρδιά μου, μα οι φλέβες σου    ωρύονται σαν μίμηση μιας δυνατής σπιθαμής έρωτα... Μελάνι λευκό και χρωματισμένη σελίδα, τα ανάποδα άρχισαν να σκιαγραφούν σαν αστέρια το κλουβί της φυλακής μου.... Εξιλεώσου μέσα μου από το έξω που    σε στιγμάτισε και σαν αγαπημένος μου απόψε θα φανείς σαν ιχνηλάτης προσευχής και εκ πληρωτής ευχώ