"Καθρέπτισε με" Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

Καθρέπτισε με


Συνοθύελλα τα δάκρυα σου, μα  σαν και αυτά ο κόσμος μου με τόση γαλήνη δεν έχει βραχεί..
Πιάσε το χέρι μου στο τέλμα και ούρλιαξε στην ελευθερία πως τελικά την ζεις, αφού σαν όμοιοι, είδωλα  μπροστά στον καθρέπτη της,  στο απόρθητο την  χαλιναγωγήσαμε..
Τραγούδησε μου, εκείνους τους στίχους ευτυχίας που η δυστυχία σε έκανε να πλάσεις...
Ονειροκλέφτες μιας στιγμής ήμαστε, που χαράξαμε σαν πτώση αστεριού σε κατάμαυρο ουρανό, ολάκερη την ζωή μας...
Για αυτό, σμιλεύω ανόμοιες λέξεις μέσα μου, μα  κάπου τρέμω πως ο πόθος θα της εξαγνίσει σαν αμαρτία...
Όλα τα άψυχα ξάφνου  ξεγυμνώνονται με  ψυχή, μα οι δικές μας, δεμένες στο πειθήνιο κάλεσμα παλεύουν να σταθούν επάξια, σαν απαλή σκιά φως στο σκοτάδι.
Αποσαρκωμένες σκέψεις, αποσπώμενες, νοητές, ασύλληπτες, λυτές σαν αφηρημένες, σκληρές και βιαστικές αγκαλιές.
Πόσο ηρεμία νιώθω, σαν σμίγουν τα βλέφαρα μας στο απόλυτο καθρεπτισμό.
Πόσο αγαπώ να σε γεμίζω με το βλέμμα μου, να με σκιαγραφείς με το δικό σου.
Καθρέπτισε με στα μάτια σου και ακούραστη θα σε ακολουθώ....
θα σε καθρεπτίσω στις ίριδες των πολιορκημένων μου αδυναμιών και θα σε κατακτήσω σαν πολέμιο τοπίο..


Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα