Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

                Παλεύω με στα τσιμέντινα πατώματα του νου, μα η λωρίδα της λογικής τα μάτια μου σαν αναμμένα  φανάρια ζωγραφίζει στο φως της διαδρομής μου.. Μην με επιθυμείς θα εχω χαθεί  βαδίζοντας ξυπόλυτη στα όνειρα μου.. Κάπου εκεί θα με βρεις.. Μην με λησμονάς όταν θα σφυρηλατώ το πορτρέτο τους στο έρεβος της ψυχής μου.. Κάπου εχει με αποχαιρετάς.. Ο καθένας περπατά μονάχος του αυτό τον δρόμο και ας μας βαστώ ανάμεσα στα σφραγισμένα μας δάχτυλα... Μίλα μου ψιθυριστά θα μας ακούσει ο χρόνος, όσο η απόσταση μας θα αποζητάει την σιωπή... Ίσως αυτά που δεν θα ακουστούν να είναι όλή η αλήθεια μας... Να με κοιτάς όπως σε κοιτώ, λες και φτάσαμε στην πηγή τού ονείρου, μα απο επιλογή δεν γευτήκαμε το νερό της... Χαμογέλα η ζωή ειναι ενα φευγάτο αγνό και συνάμα αμαρτωλό βήμα... Μια στιγμή που θα κρατήσει λιγο λιγότερο απο παραπάνω,λιγο περισσότερο απο το τίποτα, ίσα με το πάντοτε... Μια μικρή ατέλεια παράσταση που ρομαντικά το φινάλε θα ρίξει την αυλαία αμέσως μετά τον δικό

"ΕΚΡΗΞΕΙΣ & ΣΙΩΠΕΣ" Θαρρείς απόψε γελάστηκα σύμπαν μου και σε άφησα να γίνεις ο πιο αυστηρός μου κριτής.. Εγω αθώος ιχνηλάτης στα λημέρια σου ερωτεύομαι το άπιαστο εγω σου. Παραδίνομαι στην απεραντοσύνη σου...μέχρι κάπου απροσδόκητα νιώθω να  γεννιέμαι σημαντικός επαναστάτης με σκοπό να σε διαβώ στο ατέρμονο μονοπάτι της ύπαρξης σου. Εκρηκτικά ηθελημένα  ηττήθηκα.... Και σαν  αιώνιος & πεισματάρης εραστής ακροβατώ στο άχρονο μεγαλείο σου.. Απόψε και για πάντα αποφάσισα να δεθώ με σένα και τα αστέρια.. Δεν με νοιάζει αν κάποτε θα χαθώ αρκεί να τα μετρήσω ενα προς ένα... Σιωπηλά αναρωτιέμαι στο στοχασμό μου... Άραγε ολη μου η ζωή και λίγο παραπάνω δεν μου φτάνει.... Ραφαέλλα Α.Μπούχλα

Γράφοντας το καινούργιο μου βιβλίο, επέλεξα τους ήρωες μέσα απο το χαρακτήρα τους. Λενε πως τα ετερώνυμα έλκονται, αν όμως τοποθετήσεις δυο λιοντάρια (ομώνυμα) στο ίδιο κελι με κοινή λεια, ποιο πιστεύεις πως θα ειναι το αποτέλεσμα;;                              Απόσπασμα: Το βλέμμα του επιδεικτικά σκοτεινό καρφώθηκε στο δικό της… Ένιωθε την σκληρότητα του χαρακτήρα του με την ψυχρή στάση να αντιστέκονται με δυσκολία χωρίς κανένα αποτέλεσμα στο πείσμα της, με όση δόση αλαζονείας και να την πυρπολούσε με τα λόγια του εκείνη την στιγμή. Προς μεγάλη του έκπληξη συνειδητοποίησε  μες στο γεμάτο ευγένεια εκνευρισμό του, πως ο άνθρωπος που έχει απέναντι του είναι το ίδιο σκληρό καρύδι όσο και αυτός. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν θα τελείωνε άδοξα.. Τουλάχιστον για την ίδια που βρήκε θάρρος να κερδίσει αυτό για το όποιο είχε έρθει ως εδώ και από την εκρηκτική της στάση όπως φάνηκε δεν θα έφευγε χωρίς ένα ¨ΝΑΙ¨. Ήταν αποφασισμένη να τον κάνει να δεχτεί την πρόταση της με κά

                     "ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ"            "Θα ταξιδέψεις μαζί μου;" Στα υπαρκτά και ανόμοια ανυπόγραφα λόγια αγάπης  που θέλησαν με τιμή να ηττηθούν ενώπιον μας… Στα κερδισμένα.. Εκεί που ο επίλογος, δειλός  θαρρείς δεν ήταν αρκετός να ξεχρεώσει όσα τους χρωστούσε… Ας σαλπάρουμε  μεσα στο σθεναρό  φως και το σκοτάδι που ισοφάρισε στην μάχη μαζί του… Γίνε η πυξίδα μου και εγώ θα φτιάξω την διαδρομή...  Δεν θα πολεμήσουμε  πια για τίποτα, εκει κανείς πλέον δεν πρόκειται να κερδίσει… Πρέπει να είσαι μάλλον τρελός για να έρθεις μαζί μου.. Πρέπει να έχω τρελαθεί για να σε θέλώ τόσο δίπλα μου... Στάλες ψυχής αποστραγγίζονται ηρωικά στον παρόν μας και το φινάλε γελά.. θέλει τόλμη η φυγή... Μάθε πως από αυτήν  κανένας  δεν θα δοξαστεί, όλοι χαμένοι και κερδισμένοι είμαστε στον έρωτα του… Κανένας  από τους δύο δεν θα μαρτυρήσει αυτά που θα έπρεπε να έχουμε πει... Μα στα αθόρυβα, κάπου οι καρδιές μας θα δεθούν, ίσως στα κατάρτια τών σκέψεων που

                  £ ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ £ Με κοιτάς.. Και  μέσα από τα μάτια σου η ανατολή μου υπέρλαμπρη  θα λάμψει… Σε χαζεύω.. όπως πρώτα.. Ρωγμές στο σκοτάδι μας παρασέρνουν μακριά..  Μα μην ξεχνάς πως τα δάκρυα λειψά θα στεγνώσουν στα μαγουλά μου και θα γίνουν φως που θα αγγίξει τα χείλη σου… Σε ονειρεύομαι σε έναν κόσμο παραμυθένιο, όπου οι ίδιες οι ρωγμές θα επαναφέρουν τις ακτίνες του ήλιου που κάπου τις χάσαμε… Σε κοιτώ και αφήνομαι  στα λόγια σου.. Στα κάστρα που χτίζει η απεραντοσύνη της ψυχής σου.. Και κάπου παίρνω θάρρος και τα πιο βαθια μου μυστικα σου εκμυστηρευομαι και σου μιλω.. Για τους έκπτωτους ιππότες που ξέμειναν εδώ.. Για τις  πριγκίπισσες που ξέχασαν να πιστέψουν στα παραμύθια …  Θα σου πω κάποτε ένα και εγώ παραμύθι,  πριν η πραγματικότητα επαναφέρει τις ρωγμές από το σκοτάδι που μας κυβερνούν… Μέχρι το χάραμα σαν παιδί θα στο ψιθυρίζω….μόνο μην το ξεχάσεις… Και γράψε εσύ το τέλος  του ή κάντο και πάλι αρχή…. Όμως άσε με απόψε να χτίσω στις

"" ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΒΡΟΧΗ"" Νοσταλγώ την βροχή, για να μου θυμίσει όσα κάποτε στον χρόνο λησμόνησα…. Το αποκύημα της αφηρημένης σου ματιάς που είχε κρυφτεί και χαθεί μέσα στις στάλες της και είχε γίνει ένα με το παραλήρημα  του χορού της ευτυχίας που η μελωδία της κινούσε τα νήματα της… Σαν μαριονέτες  της και οι δύο σε  μια παράσταση που το χειροκρότημα ήταν όλο δικό μας… Νοσταλγώ εσένα.. Εμένα να γελώ και εσένα να με κάνεις ολόψυχα και με επιμονή  να το πράττω αυτό. Την πρώτη μας βροχή που  πάνω στα  χείλη μας, κρυφά  πολέμια  και ηρωικά  ισοπεδώσαμε  κάθε κραυγή που η σιωπή θέλησε να ερωτευτεί και να υποτάξει στο βωμό της. Θυμάσαι; Τα λόγια μας και την υπόσχεση πως κάθε στάλα θα είμαστε  εμείς; Το ξέρω πως  θυμάσαι…. Κάθε φορά που  τα κορμιά μας  γυμνά ενώνονταν στο παραδεισένιο χάος της.. κάθε στιγμή, χάραγμα στον χρόνο  που ζήλευε  τον  έρωτα  συγκρίνοντας τον με την απραξία της ύπαρξης της… εμείς χάρη σε αυτήν ερωτευόμασταν.. Το νιώθω πως θυμάσαι… Κάθ