Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

" Ο ΚΟΣΜΟΣ " Ο κόσμος βουλιάζει σε αδιάβατο νερό, εκεί που έλεγες πως οι αληθινοί θα επιβιώσουν. Σε ένα ψέμα καλοστημένο και γνωστό, ζήσε το τώρα πριν τα συναισθήματα σε σκοτώσουν.. Γνωρίζεις, τρέμεις και κλαις με σιγουριά,  Συνάμα χαίρεσαι και ευτυχείς με αμφιβολία,  Σαν ένα στάχυ στου ανέμου την θωριά, χαροπαλεύεις να σταθείς με αδυναμία. Ο κόσμος  κόσμε  μου είναι λίγος και ψυχρός, κενός και άδικος όταν μιλά για την αγάπη.. Κρύβεται πίσω από τον καημό, τον πόνο και τον σπαραγμό,  μεθοδικά να απαλύνει κάθε δάκρυ.. Ο κόσμος μικρό μου θα είναι πάντοτε  βουβός, ακατανόητα λογικός στην τρελή μελωδία της ψυχής μας, Χτυπά τα πλήκτρα όντας πάντα  στον ρυθμό,  μα η ηχώ ορίζει κάθε βήμα της ζωής μας ... Ο κόσμος δες μοιάζει αυτόκλητος τιμωρός, σαν δικάστης καταδικάζει  την ευτυχία, Στο ασφαλές να ζεις  με άρρηκτο δεσμό  και με μόνη συντροφιά  τη δυστυχία... Επαναστάτης με σκοπό ιερό, να μην ξεχνά στους ανθρώπους πόσο πονά η φωτιά από την στάχτη.. Να

                          ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ Σε ρωτώ, ποια φαντασία σε κινεί στα λημέρια μου απόψε; Μα ψιθυριστά θα στο πω, πως αυτές οι συζητήσεις μόνο τέτοιες  ώρες είναι παράνομες.. Αν λοιπόν η γη γινόταν ουρανός, θα έστηνες χορό πάνω στην βροχή του; Ατέρμονη συγκίνηση και όμως έτσι όπως σμίγουν οι ελεύθεροι,  έτσι επαναστατικά οι αιχμάλωτοι λαχταρούν την αμαρτωλή ηρωική τους έξοδο... Η σάρκα μου οδύρεται, και η φλόγα μου καίει μιλώντας με την μνήμη,  όπως η απόσταση με εκδικείται, προδίδοντας με απέναντι σου. Σκοτεινοί και αιχμάλωτοι και ανυπεράσπιστοι σε έναν έρωτα που αποπνέει γκρίζο τοπίο, μοτίβο μια θλιμμένης ξεχασμένης νοσταλγίας. Θαρρώ στα σιωπηλά,  πως οι νύχτες έγιναν μέρες ατέλειωτες, μια μέρα μιας αιώνιας νύχτας που σου στερεί κάθε χάδι από το χάραμα και κάθε άγγιγμα από το ξημέρωμα. Όμως μην σταυρώνεις τα χέρια στο σκυθρωπό πρόσωπο σου, Όλα στην ζωή ήταν μια παράγραφος όντας οι παρενθέσεις μας οι πιο σημαντικές μας αναμνήσεις.. Κλείσε τα μάτ

Απο το ποίημα μου "Τα βέλη"