"ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ" Ραφαέλλα Άννα Μπουχλα /Maximos Varotti

                          ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

Σε ρωτώ, ποια φαντασία σε κινεί στα λημέρια μου απόψε;

Μα ψιθυριστά θα στο πω, πως αυτές οι συζητήσεις μόνο τέτοιες  ώρες είναι παράνομες..

Αν λοιπόν η γη γινόταν ουρανός, θα έστηνες χορό πάνω στην βροχή του;

Ατέρμονη συγκίνηση και όμως έτσι όπως σμίγουν οι ελεύθεροι,

 έτσι επαναστατικά οι αιχμάλωτοι λαχταρούν την αμαρτωλή ηρωική τους έξοδο...

Η σάρκα μου οδύρεται, και η φλόγα μου καίει μιλώντας με την μνήμη, 

όπως η απόσταση με εκδικείται, προδίδοντας με απέναντι σου.

Σκοτεινοί και αιχμάλωτοι και ανυπεράσπιστοι σε έναν έρωτα που αποπνέει γκρίζο τοπίο, μοτίβο μια θλιμμένης ξεχασμένης νοσταλγίας.

Θαρρώ στα σιωπηλά,

 πως οι νύχτες έγιναν μέρες ατέλειωτες, μια μέρα μιας αιώνιας νύχτας που σου στερεί κάθε χάδι από το χάραμα και κάθε άγγιγμα από το ξημέρωμα.

Όμως μην σταυρώνεις τα χέρια στο σκυθρωπό πρόσωπο σου,

Όλα στην ζωή ήταν μια παράγραφος όντας οι παρενθέσεις μας οι πιο σημαντικές μας αναμνήσεις..

Κλείσε τα μάτια και αιχμαλώτισε με σε αυτή την στιγμή,

αυτή η ελευθερία κοντεύει να σπάσει την καρδιά μου..

Έτσι όπως αθόρυβα χαμογελάς, το καρδιοχτύπι σου πάλλεται με την χροιά της φωνής σου...

Αγκάλιασε με σφιχτά, σφυροκοπώντας τα συντρίμμια της λογικής μας, δεν την  χρειαζόμαστε...

Χόρεψε στα βήματα μου και άσε με να χαθώ στα δικά σου..

Ότι ονειρευτήκαμε μια στάλα βροχή στην λιακάδα της ζωής μας..

Μα δες πως οι αιχμάλωτοι στον κρυφό μας κόσμο είναι πλέον ελεύθεροι, 

να ονειρεύονται πως γεννώντας μια αγάπη, το ουράνιο τόξο της θα φανεί μετά τον τανγκό  την καταιγίδα της..

Λοιπόν, θέλεις να χορέψουμε;

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα / Maximos Varotti