Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα /Rafaella Anna Mpouhla

Αθέατοι έρωτες" ενα ρομαντικό ποίημα μου 🙂 , με την μαγική μελωδία του Νίκου Μζκ  🎶 https:// youtu.be/ MtGEXt7YL3I

Μαύρο μελάνι με χρώμα ζωής ξέβαψαν οι  σελίδες της ιστορίας μας,  μα εγώ απόψε μες στα αναφιλητά διάλεξα τις πιο φωτεινές μες στην μουτζούρα να ζωγραφίσω.... Ανόμοιες σκιές θα σκιαγραφισω, υπαρκτές που πάλεψαν να σταθούν επάξια σε ένα παθιασμένο γκρίζο τοπίο... Γιατι οι άνθρωποι λένε ότι χάνονται όταν διασκορπίζονται σαν φτερό στον άνεμο,  μα μόνο οι γενναίοι, κάνουν   την αγάπη αναλλοίωτη, επιβραβεύοντας  την φυγή, με  ιδανικότητα... Για αυτό χάραξε με στα δάχτυλα των χεριών σου σαν αμυχή  και εγώ αυτό το βράδυ θα σε βαφτίσω δάκρυ ευτυχίας στο θλιμμένο μου πρόσωπο... Έτσι τα απλά όταν αυτή θα έχει επουλωθεί, θα γίνουν ουσιώδες.... Αγαλίασε το βλέμμα μου κοιτώντας το δικό σου,   ύμνος η φωνή σου που μου ψιθύριζε πως ότι υπάρχει δεν μπορεί να σβήσει στον χρόνο... είπες  έγινε εχθρός,  φίλος και διπλωμάτης αποστραγγίζοντας από τα λεπτά αναμνήσεις,  που κάποτε θα έχω από εμάς για να θυμάμαι,  μα κοίτα πως  εσύ είσαι όλα όσα αγαπούσα...... Μην θυμώνεις που ά

Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη η παρουσίαση του βιβλίου"Αουρελια" Ραφαέλλα Άννα Μπουχλα στον άκρως ρομαντικο και ατμόσφαιρικο χώρο του Royal bath Mon repos στην γραφική Κερκυρα.

Παρουσιαση μυθιστορηματος" ΑΟΥΡΕΛΙΑ"  της συγγραφεας Ραφαελλας Αννα Μπουχλα απο τις εκδοσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ 

Οι εκδοσεις εντυποις και η Ραφαελλα Αννα Μπουχλα παρουσιαζουν την "Αουρελια"

ΜΕ ΑΚΟΥΣ; Είναι ομορφιά αγνής ψυχής  η αποξένωση των πτυχών της καρδιάς μου, στο κέντρο της αδράνειας και σε  ένα κόσμο που θα έσβηνε στο χθες χωρίς εσένα.. Εγώ,  μαχητής παλεύω να σταθώ, μα στα δάχτυλα  μου απόψε θα κρατήσω λίγο από τον περίσσιο εγωισμό μου και θα αρκεστώ να ισορροπήσω στο παράπονο μου, καθώς το ξίφος του έρωτα θα με λαβώνει στα αριστερά. Στυγνή λαίλαπα, σαν σκοτεινές καταδικαστέες  φλόγες ισοπεδώνουν οι αναμνήσεις, μα η θάλασσα έχει τον ουρανό να αγαπά, εγώ θα έχω πάντοτε εσένα; πες πως με άκουσες σαν προσευχή; Τίμημα βαρύ, η ανθρωπιά να χειραγωγεί την ταπεινότητα μου, μα ο σεβασμός  ενός άξιου  ανθρώπου χτίζεται με ειλικρίνεια, για να μην προδώσει στιγμή το μεγαλείο της ψυχή του. Και κάπου έρχεται η σιωπή που γεννά τον χορό της μοναξιάς, μα το γέλιο μας σαν ξεχασμένος νικητής με ατασθαλία τον θυσιάζει, στο υπέρτατο συνονθύλευμα συναισθημάτων. Απερίσκεπτη η αγάπη μας μα το φωνάζει με ακούς;  Ουρανοθέμελο της φαντασίας και σαν παροδική απόλαυση 

Καθρέπτισε με Συνοθύελλα τα δάκρυα σου, μα  σαν και αυτά ο κόσμος μου με τόση γαλήνη δεν έχει βραχεί.. Πιάσε το χέρι μου στο τέλμα και ούρλιαξε στην ελευθερία πως τελικά την ζεις, αφού σαν όμοιοι, είδωλα  μπροστά στον καθρέπτη της,  στο απόρθητο την  χαλιναγωγήσαμε.. Τραγούδησε μου, εκείνους τους στίχους ευτυχίας που η δυστυχία σε έκανε να πλάσεις... Ονειροκλέφτες μιας στιγμής ήμαστε, που χαράξαμε σαν πτώση αστεριού σε κατάμαυρο ουρανό, ολάκερη την ζωή μας... Για αυτό, σμιλεύω ανόμοιες λέξεις μέσα μου, μα  κάπου τρέμω πως ο πόθος θα της εξαγνίσει σαν αμαρτία... Όλα τα άψυχα ξάφνου  ξεγυμνώνονται με  ψυχή, μα οι δικές μας, δεμένες στο πειθήνιο κάλεσμα παλεύουν να σταθούν επάξια, σαν απαλή σκιά φως στο σκοτάδι. Αποσαρκωμένες σκέψεις, αποσπώμενες, νοητές, ασύλληπτες, λυτές σαν αφηρημένες, σκληρές και βιαστικές αγκαλιές. Πόσο ηρεμία νιώθω, σαν σμίγουν τα βλέφαρα μας στο απόλυτο καθρεπτισμό. Πόσο αγαπώ να σε γεμίζω με το βλέμμα μου, να με σκιαγραφείς με το δικό σου. Καθρέπτισ

ΕΞΙΛΕΩΣΗ Ο ουρανός σκοτείνιασε, έλιωσε στο κοίταγμα σου, ζητώντας από εσένα την κατάθεση της ώρας του απολογισμού... Λύτρωσε την ψυχή σου από τον πόνο και εξιλεώσου για κάθε πληγή που άφησες από φόβο βουβά μέσα σου να αιμορραγεί, μόνο έτσι θα γιατρευτεί.. Κρυστάλλινα και λαβωμένα της χαραυγής τα χρώματα στα μάτια σου και όμως δολοφόνησες στο κουρελιασμένο πρόσωπο σου το χαμόγελο ... Σε πιστεύω και εντάσσομαι δίπλα σου σαν σιωπή, πριν το ακροατήριο σημάνει την ετυμηγορία σου... Εξιλεώσου, φωνάζω, μα εσύ δεν με ακούς... Γκρίζο το τοπίο, θύμηση    ξεχασμένου φθινοπώρου, μα το χειρότερο σκοτάδι σου το είδα στο φως.... Διψάς να ξαναγεννηθείς καρδιά μου, μα οι φλέβες σου    ωρύονται σαν μίμηση μιας δυνατής σπιθαμής έρωτα... Μελάνι λευκό και χρωματισμένη σελίδα, τα ανάποδα άρχισαν να σκιαγραφούν σαν αστέρια το κλουβί της φυλακής μου.... Εξιλεώσου μέσα μου από το έξω που    σε στιγμάτισε και σαν αγαπημένος μου απόψε θα φανείς σαν ιχνηλάτης προσευχής και εκ πληρωτής ευχώ

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ... Ακούω την φωνή σου και καταπιάνομαι από τις λέξεις εκείνες που πάντα σιγά ψιθύριζες και που δεν ανήκαν ποτέ σε τυπικά στερεότυπα. Τρελή παραδοχή πως ο κόσμος με λίγη παραπάνω αγάπη θα γινόταν ιδανικός, μα για όλους και για εμάς ξένος παραμένει. Άπλωσε τα χέρια σου ελεύθερα στον ορίζοντα και φώναξε πόσο ποθείς να τον γνωρίσεις έτσι όπως τον έπλασες και τον φαντάστηκες. Ψευδαισθήσεις και ανόμοια λόγια, μα τα παραμύθια εκτός απο αγάπη  είχαν πάντα μια γερή δόση αλήθειας στα γεγραμμένα τους. Θυμώνεις και οδύρεσαι και σαν αγάλματα εμείς, αγέρωχα στεκόμαστε ασάλευτα μπροστά στα όνειρα που κάποτε θα εκλείψουν. Πλεύρισε με και μέσα στην όψη της τσαλακωμένης μας μορφής,  αγκαλιάσε το κορμί μου και εμπλούτισε με γνώση το ότι ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, αλλα εμεις θα μείνουμε πάντοτε ετσι οπως τώρα.  Δεν είμαστε μικροί  μέσα του, αλλά αυτός  αν  δίκαια αναμετρηθούμε.... Κλειστοί και άγνωστοι οι αφημένοι μας δρόμοι με ερείπια για σκαλοπάτια τα βήματα να μας π

                                                                                         "ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΣΟΥ.." Δίνεσαι στον κόσμο μου και γίνεσαι  αχαλιναγώγητη πυρκαγιά μέσα μου... Γιατί  σαν αδέσποτοι και οι δύο σε έναν ουρανό γεμάτο θαμμένες επιθυμίες, ίσα που συγκρατιόμαστε .. Θέλω να κλείσεις τα μάτια σου και να φανταστείς το πόσο σε ποθώ... Θέλω έτσι όπως γέρνεις  στο πλάϊ μου και το άρωμα σου περιπαίζει την υπομονή μου, να μου τραγουδήσεις την ηχώ μιας στάλας βροχής στο χώμα.... Απάλυνε τα φιλιά σου με το μυστήριο πέπλο και φρόντισε ποτέ να μην ξεχάσω την γεύση τους... Απόψε ο ουρανός έσκισε στα δύο κάθε ενδοιασμό και θα ξεπλυθούμε μαζί από τις αμαρτίες μας... Γκρίζο τοπίο, μα τα χρώματα θα υμνηθούν μετά την καταιγίδα... Δεν τελειώσαμε, έχω κατι ακόμη να σου πω... Θυμάσαι πόσο φοβόσουν ότι η αγάπη θα λαφυραγωγήσει τις καρδιές μας; Κοίταξε μας, δες πως αυτή η αδυναμία έχει η δύναμη μας... Κάτι άλλαξε, άδειοι στον κόσμο όσοι δεν το ένιωσαν αυτό το κάτι..

Ποίηση είσαι Περιπλανιούνται οι λέξεις  σου αυθόρμητες στο έρεβος μου, εκεί που η ζωή  με απτό φως σε πλανεύει,  μα ελευθερία σου με  μαγεύει και με συνεπαίρνει, για αυτό και ποίηση είσαι.... Σφυρηλατημένες καρφωμένες στον άνεμο οι φωνές των χαμένων ερωτευμένων  ποιητών, μα εμείς ανήκουμε σε αυτούς,  σαν συναισθήματα που θέλησαν να δραπετεύσουν... Δίχως κανένα ελιγμό και φθορά αβίαστη στους πρόποδες της ψυχής σου,  Στον  έκπτωτο παράδεισο σου  φιλοξένησε με.... Γιατί η  παλίρροια της καρδιάς μου σαν επαναστάτης μάχεται στα χείλη μου και για αυτό και  απόψε θα σε φωνάξω ποίηση...... Πλέκει η νύχτα στο σκοτάδι τα δειλά βήματα μου  και οι φτέρνες μου θαρρείς πως αποζητούν την ζεστασιά σου, σαν  ξεχασμένο πανωφόρι που κουβαλάει το άρωμα σου... Υποδέξου με  στην πυρωμένη σου αλλοπρόσαλλή όψη του ινε σου  και άσε με  λίγο πριν έρθει το χάραμα  να σε ζωγραφίσω μέσα από τις λέξεις με χρώματα ανεξίτηλα στον χρόνο της ζωής μας να σε διαγράψω.... Γιατί ποίηση

"ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ"  Κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο μου και τον προφυλάζεις από την σκόνη και την άμμο της πραγματικότητας. άραγε  τελικά εγώ δειλά βρίσκομαι απέναντι από την ευτυχία; Σε αγαπώ βαθιά και στα σπλάχνα μου δένονται οι γεμάτες σελίδες μας, στην άκρη των κυμάτων που  αλύπητα μας χτυπά. Ας είναι αυτό το δειλινό να μείνω για πάντα μέσα σου και ας είναι αλησμόνητο το θανατηφόρο αντίτιμο. Ας γίνει αυτό το χάραμα ο δικαστής των πρέπει μας και ας προδοθώ χίλιες και μια φορές. Ιχνηλάτες και οι δυο στην ανάγκη ενός θησαυρού που ξάφνου ξεχειλίζει σαν κοιτιόμαστε, μα αυτό το ταξίδι στο είχα φωνάξει πως αποζητά δύο.. Περιπαίζει  ο αέρας την σιωπή σου και εκκωφαντικά σπάει την κραυγή μου. Εράσμια λόγια σαν αφηρημένα σκίτσα ενός μεθυσμένου από αγάπη ζωγράφου,  είμαστε φαντάσου εμείς. Μην φοβάσαι τα σύννεφα που κρύβουν το ηλιοβασίλεμα... Ότι κι αν γίνει θα λάμπει πάντοτε εκεί. Κρατά μου το χέρι, είναι γραφτό να σε κοιτώ με δάκρυα νοσταλγίας. Σφ

    ΤΟ ΕΓΩ ΕΣΥ Το ουρλιαχτό της ψυχής μου αναπολεί το ψιθύρισμα της ελευθερίας σου, μα ήρθε η ώρα όλα να ειπωθούν. Άσβεστη επιθυμία, βάσανο, μα το χάραμα έρχεται  ύστερα από το σκοτάδι πάντα μου έλεγες.. Απρόβλεπτα αιώνιο το τσαλαπάτημα του χρόνου,  μα μπροστά το φάσμα του στην  ζωή,  φαντάζει πειραγμένο  πιόνι των συναισθημάτων μας. Πες μου, πόση αλήθεια αντέχεις; και εγώ θα στην πω. Πόσο ψέμα επικροτείς και με πόση πραγματικότητα βολεύεσαι; και εγώ θα κάνω ένα βήμα πίσω. Σε προκαλώ σε ένα αλλεπάλληλο παιχνίδι αντοχής, εκεί που το ανθρώπινο μυαλό θα λυγίσει κάθε πιθανότητα ζωτικής σημασίας. Κάποτε ήσουν το λουλούδι μου στον άγονο κήπο της ψυχής μου, μα απόψε θα σε βαφτίσω αγκαθωτό στέμμα στα αριστερά της καρδιάς μου. Εύθραυστο σαν γυάλινο τριαντάφυλλο σε πέτρινο πάτωμα, συνειδητά σπάω κατά επιλογήν. Είναι εκείνη που χρειάστηκε όλη μου την δύναμη για να με απαλλάξει από το βάρος της απουσίας σου. Συρράπτω τα τραύματα μου γοερά,  μα η σβολιασμένη μου βουβή φωνή σκίζει την σ

" Ο ΚΟΣΜΟΣ " Ο κόσμος βουλιάζει σε αδιάβατο νερό, εκεί που έλεγες πως οι αληθινοί θα επιβιώσουν. Σε ένα ψέμα καλοστημένο και γνωστό, ζήσε το τώρα πριν τα συναισθήματα σε σκοτώσουν.. Γνωρίζεις, τρέμεις και κλαις με σιγουριά,  Συνάμα χαίρεσαι και ευτυχείς με αμφιβολία,  Σαν ένα στάχυ στου ανέμου την θωριά, χαροπαλεύεις να σταθείς με αδυναμία. Ο κόσμος  κόσμε  μου είναι λίγος και ψυχρός, κενός και άδικος όταν μιλά για την αγάπη.. Κρύβεται πίσω από τον καημό, τον πόνο και τον σπαραγμό,  μεθοδικά να απαλύνει κάθε δάκρυ.. Ο κόσμος μικρό μου θα είναι πάντοτε  βουβός, ακατανόητα λογικός στην τρελή μελωδία της ψυχής μας, Χτυπά τα πλήκτρα όντας πάντα  στον ρυθμό,  μα η ηχώ ορίζει κάθε βήμα της ζωής μας ... Ο κόσμος δες μοιάζει αυτόκλητος τιμωρός, σαν δικάστης καταδικάζει  την ευτυχία, Στο ασφαλές να ζεις  με άρρηκτο δεσμό  και με μόνη συντροφιά  τη δυστυχία... Επαναστάτης με σκοπό ιερό, να μην ξεχνά στους ανθρώπους πόσο πονά η φωτιά από την στάχτη.. Να

                          ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ Σε ρωτώ, ποια φαντασία σε κινεί στα λημέρια μου απόψε; Μα ψιθυριστά θα στο πω, πως αυτές οι συζητήσεις μόνο τέτοιες  ώρες είναι παράνομες.. Αν λοιπόν η γη γινόταν ουρανός, θα έστηνες χορό πάνω στην βροχή του; Ατέρμονη συγκίνηση και όμως έτσι όπως σμίγουν οι ελεύθεροι,  έτσι επαναστατικά οι αιχμάλωτοι λαχταρούν την αμαρτωλή ηρωική τους έξοδο... Η σάρκα μου οδύρεται, και η φλόγα μου καίει μιλώντας με την μνήμη,  όπως η απόσταση με εκδικείται, προδίδοντας με απέναντι σου. Σκοτεινοί και αιχμάλωτοι και ανυπεράσπιστοι σε έναν έρωτα που αποπνέει γκρίζο τοπίο, μοτίβο μια θλιμμένης ξεχασμένης νοσταλγίας. Θαρρώ στα σιωπηλά,  πως οι νύχτες έγιναν μέρες ατέλειωτες, μια μέρα μιας αιώνιας νύχτας που σου στερεί κάθε χάδι από το χάραμα και κάθε άγγιγμα από το ξημέρωμα. Όμως μην σταυρώνεις τα χέρια στο σκυθρωπό πρόσωπο σου, Όλα στην ζωή ήταν μια παράγραφος όντας οι παρενθέσεις μας οι πιο σημαντικές μας αναμνήσεις.. Κλείσε τα μάτ

Απο το ποίημα μου "Τα βέλη" 

Στου έρωτα την σιωπή απόψε με λόγια μην δοθείς..  γιατι κόσμος χάθηκε,  Η γη δεν γυρίζει,  Ο ουρανός δεν έχει πια χρώματα, Μήτε αστέρια... Μα  το χαμόγελο σου στην άχρωμη λογική μας ισορροπεί..  και τα ξαναγεννά και πάλι απο την αρχή.... Και όλες ελπίδες γίνονται σημαντικές  και όσα δεν είπαμε θέλουν να ειπωθούν  και όσα φώτα έσβησαν και πάλι άναψαν  και όσα δεν ζήσαμε έγιναν  κατακριτέες ενοχές... Θα το φωνάξω δυνατά απόψε όλοι να το ακούσουν. Πως το τραγούδι της ψυχής μας βρήκε νότες Πως έπλασα από την νοσταλγία μας την μελωδία μας... Θεε μου πόσο όμορφο είναι το πρόσωπο σου όταν χαμογελάς.. Ακόμα και όταν με δάκρυα το στολίζεις... Σύγχωρα με έτσι όπως ζούσα πριν σε γνωρίσω.. Μα μάθε με να αναπνέω απο την αρχή, Να μιλώ.. Να ονειρεύομαι....όλα μαζί σου... Θα σε ζωγραφίζω με το  μυαλό μου όπως ένας τυφλός ζωγράφος.. θα σε τραγουδώ μέσα από την καρδιά μου σαν ένας βουβός τραγουδιστής... Γυάλινά πατώματα οι ζωές μας, μα εμείς από τον θόρυβο των στιγμών