"ΑΝΟΜΟΙΕΣ ΣΚΙΕΣ" Ραφαέλλα Άννα Μπουχλα

Μαύρο μελάνι με χρώμα ζωής ξέβαψαν οι  σελίδες της ιστορίας μας, 

μα εγώ απόψε μες στα αναφιλητά διάλεξα τις πιο φωτεινές μες στην μουτζούρα να ζωγραφίσω....

Ανόμοιες σκιές θα σκιαγραφισω, υπαρκτές που πάλεψαν να σταθούν επάξια σε ένα παθιασμένο γκρίζο τοπίο...

Γιατι οι άνθρωποι λένε ότι χάνονται όταν διασκορπίζονται σαν φτερό στον άνεμο,

 μα μόνο οι γενναίοι, κάνουν   την αγάπη αναλλοίωτη, επιβραβεύοντας  την φυγή, με  ιδανικότητα...

Για αυτό χάραξε με στα δάχτυλα των χεριών σου σαν αμυχή

 και εγώ αυτό το βράδυ θα σε βαφτίσω δάκρυ ευτυχίας στο θλιμμένο μου πρόσωπο...

Έτσι τα απλά όταν αυτή θα έχει επουλωθεί, θα γίνουν ουσιώδες....

Αγαλίασε το βλέμμα μου κοιτώντας το δικό σου,  

ύμνος η φωνή σου που μου ψιθύριζε πως ότι υπάρχει δεν μπορεί να σβήσει στον χρόνο...

είπες  έγινε εχθρός, 

φίλος και διπλωμάτης αποστραγγίζοντας από τα λεπτά αναμνήσεις,

 που κάποτε θα έχω από εμάς για να θυμάμαι, 

μα κοίτα πως  εσύ είσαι όλα όσα αγαπούσα......

Μην θυμώνεις που άχνα δεν κατάφερα να σου πω.....

Και δεν θυμώνω που όλα όσα αγαπούσες,

 μαρτύρησες στο φιναλε μας πως ήμουν εγώ.

Στην τόλμη η δειλία δεν άντεξε το λίγο παραπάνω...

Απόψε δες, οι ουρανοί άνοιξαν και ξάφνου από τα μάτια μας,

 κρυστάλλινα αστέρια τα φιλιά  εξοστρακίζουν και περιπαίζουν τα αισθήματα σαν ερεθίσματα προσδοκιών.

Δεν είναι φιλεύσπλαχνο να σπας πάνω στα κομμάτια μου,

 μα είναι αρεστό να τα κρατάς ενωμένα σε κάθε σου αγκαλιά....

Να με θυμάσαι, όπως το πρώτο μας φιλί

 και μην ξεχνάς πως  εγώ  θα κρατήσω μέσα μου το τελευταίο....

Ένα ζεστό κράτημα χεριού που κάποτε ηταν χορός....

Μικρές οι λέξεις,

 μα το νόημα καταπραύνει τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει όλο ιδέα στα αριστερά....

Μαζί σου αγάπη μου, το τίποτα ήταν παντα πολύ, και το μαζί σου το υπεραρκετό...

Ένα ταξίδι στα μάτια σου, που άξιζε χωρίς επιστροφή......

Μα επιλογές είναι όλα σε αυτή την διαδρομή,

 και εγώ επίλεξα να είσαι όλα όσα αγαπούσα...

και εσύ επίλεξες να είμαι όλα όσα αγαπούσες.....

Εμείς όλη αυτή η αγάπη, σαν επιλογή....

Σκιά σου εγω, σκιά μου εσύ....

Ανόμοιες μα τόσο όμοιες  σαν  το σκοτάδι με το  φως που το ένα χωρίς το άλλο δεν υπάρχει......

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα