"ΕΞΙΛΕΩΣΗ" Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

ΕΞΙΛΕΩΣΗ

Ο ουρανός σκοτείνιασε, έλιωσε στο κοίταγμα σου, ζητώντας από εσένα την κατάθεση της ώρας του απολογισμού...

Λύτρωσε την ψυχή σου από τον πόνο και εξιλεώσου για κάθε πληγή που άφησες από φόβο βουβά μέσα σου να αιμορραγεί, μόνο έτσι θα γιατρευτεί..

Κρυστάλλινα και λαβωμένα της χαραυγής τα χρώματα στα μάτια σου και όμως δολοφόνησες στο κουρελιασμένο πρόσωπο σου το χαμόγελο ...

Σε πιστεύω και εντάσσομαι δίπλα σου σαν σιωπή, πριν το ακροατήριο σημάνει την ετυμηγορία σου...

Εξιλεώσου, φωνάζω, μα εσύ δεν με ακούς...

Γκρίζο το τοπίο, θύμηση  ξεχασμένου φθινοπώρου, μα το χειρότερο σκοτάδι σου το είδα στο φως....

Διψάς να ξαναγεννηθείς καρδιά μου, μα οι φλέβες σου  ωρύονται σαν μίμηση μιας δυνατής σπιθαμής έρωτα...

Μελάνι λευκό και χρωματισμένη σελίδα, τα ανάποδα άρχισαν να σκιαγραφούν σαν αστέρια το κλουβί της φυλακής μου....

Εξιλεώσου μέσα μου από το έξω που  σε στιγμάτισε και σαν αγαπημένος μου απόψε θα φανείς σαν ιχνηλάτης προσευχής και εκ πληρωτής ευχών..

Χάθηκα για λίγο μα εκεί σε γνώρισα και σε αγάπησα πριν σε συναντήσω...

Αν χαθώ και πάλι θα είναι βαθιά μέσα σου, όπως το φεγγάρι μες τα σύννεφα..

Σκέπασε με όπως ο ουρανός αγκαλιάζει την γη και κλείσε με ανάμεσα στην ψυχή σου...

Απέραντη πλάνη σβησμένη στο χθες, μα το σήμερα φεύγει και το αύριο αργεί..

Διαβαίνουν οι λέξεις σαν αγκαθωτές πτυχές μπηγμένες στα δάχτυλα μου, μα αυτό τον πόνο τον εξιλέωσα με αγάπη....

Το μεγαλείο της εξιλέωσης μάτια μου έχει χτιστεί με αγάπη

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα