Μια σκέψη....

Μία σκεψη......

Κάποτε κάποιος με ρώτησε σοβαρά  αν μέχρι τώρα έχω αληθινά ερωτευτεί!
Τότε εγώ του απάντησα προσδοκώντας  ο ίδιος προς μεγάλη μου έκπληξη όπως φάνηκε  στα ανείπωτα δευτερόλεπτα πριν συντάξω  τα λεγόμενα μου,   μια καταφατική όμορφη αναμνηστική γεμάτο νοσταλγία απάντηση .
Όμως εγώ αντί αυτού, έριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα και με μάτια βουρκωμένα και με χείλη δαγκωμένα του είπα πως ναι…
Ο ένας και μοναδικός για εμένα μέχρι τώρα παθιασμένος έρωτας μου, ήταν τόσο μα τόσο τραγελαφικά  λάθος.

Βλέπεις είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να καταλάβεις κάποιον αν δεν τον έχεις δει να το ζει.
Λένε όταν μιλάει η  καρδιά, ότι η  λογική  επικαλείται την σιωπή και κάθεται πίσω σε μια γωνιά και παίρνει μαθήματα.
Όπως και εγώ, μέσα  σε όλο αυτό το λανθασμένο ταμπεραμέντο που άκμαζε σε ρόλο πρωταγωνιστή  σε κάθε του ματιά μπρος μου και σε κάθε του βήμα, υπήρχε ένα σωστό.
Εγώ που τον κοιτούσα.
Εγώ που κάθε φορά τον ποθούσα, τον ερωτευόμουν, τον νοσταλγούσα.
Νιώθοντας την καρδιά μου σε σπασμένα βλέμματα να τσαλαπατιέται στα πρέπει, στα μη και στα θέλω του.
Γιατί ποτέ δεν είναι και οι δύο τολμηροί να μείνουν.
Έτσι πάνω σε αυτό άρχιζα μανιωδώς να χτίζω ένα ψέμα μέρες, μήνες χρόνια ολόκληρα για να θυμάμαι τι στο τέλος;
Ένα  μεγάλο αναπάντητο  γιατί…
Στο φινάλε  της παράστασης με το υπέρλαμπρο πέσιμο της αυλαίας μας .

Ξέρεις θέλει μαγκιά να μην βουλιάξεις στην παλίρροια των συναισθημάτων που σε τραβάει στον πάτο.
Όπως επίσης θέλει κότσια μεγάλα και να το λέει το φυλλοκάρδι σου.
Να έχει θάρρος να κυνηγάς ένα άπιαστο χέρι, που δεν πρόκειται ποτέ σε αυτή   την ζωή με την θέληση του να το σφίξει πρόθυμα και από καθαρή επιθυμία  με το δικό σου, περπατώντας  ακόμα και  παράλληλα στο ίδιο δρόμο .

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,  δυστυχώς αποκαλύπτονται,.
Στην αρχή πίστευα στο αμοιβαίο.
Εκείνο το όπλο που υπερνικάει όλες τις σφαίρες των καταστάσεων και των εμποδίων  που σε αποκλίνουν από την  ιδέα της απόλυτης συντροφικής ευτυχίας.
Όμως τώρα  όχι .
Ωρίμασα μέσα σε αυτό.
Και κατάλαβα πως ότι αξίζει  και θέλει να μείνει, θα μείνει, ότι και αν γίνει.
Αν ο ένας και μοναδικός  όμως είναι δειλός από την  αρχή της οποιαδήποτε ιστορίας αγάπης και να ονειρεύεσαι, τότε το τέλος θα είναι παρόμοιο.
Σιωπηλά βλέμματα, κοφτές ανάσες και ένα αντίο που ποτέ δεν θα  τολμήσει ξεστομίσει το στόμα του.
Ίσως από ενοχή, ίσως και πάλι από στυγνό εγωισμό, ακόμα και αν νιώθει το ίδιο.
Καμιά φορά οι άνθρωποι προδίδονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάνοντας το βόλεμα μια  αυτοκαταστροφική συνήθεια.
Επειδή  απλά από μόνοι τους καταδικάζουν τον εαυτό τους να  μαθαίνουν να αφήνουν το ιδανικό από  καθαρό φόβο, ζώντας σε ένα κλουβί που οι ίδιοι έχουν χτίσει και οι ίδιοι μέσα σε αυτό πνίγονται.
Γιατί το χέρι που ποθούν ως μέσο σωτηρίας να τους ελευθερώσει, ποτέ δεν θα το φωνάξουν.
Ο έλεγχος και η αδυναμία κατέστρεψε μεγάλους έρωτες.
Όμως γιατί ερωτευόμαστε το λάθος άτομο ;.
Γιατί σπάνια και λίγοι μπορούν να αντισταθούν στο γοητευτικό παράνομο ελιξίριο μιας ευτυχίας που φαίνεται τόσο ερωτευσιμή τόσο ακατανίκητα ακαταμάχητη…
Γιατί στην αρχή το  τέλειο πολύχρωμο περιτύλιγμα φαντάζει  πως έχει την ικανότητα να εξωτερικεύει  και την εσωτερική εικόνα του καθενός.
Ο δικός μου έρωτας δεν βάδισε  σε  ένα δρόμο μαζί μου με χέρια δεμένα.
Δεν αισθάνθηκε την ζεστή αγκαλιά  μέσα στο ψυχρό πλήθος.
Ο δικός μου έρωτας δεν γεύτηκε  δημόσια ένα φιλί.
Ο δικός μου έρωτας δεν άκουσε ποτέ το σε αγαπώ.
Γιατί ο δικός μου έρωτας περαστικός η και μη, ανάμνηση η απλώς μια ακόμη φρακαρισμένη σελίδα στον τόμο της ζωής  μου, δεν είχε το θάρρος να σταθεί ενώπιον και ενάντια  σε όλους.
Ίσως  η ίδια η  ένταση  ξεπέρασε  και κατατρόπωσε την ισχύ του.

Ίσως να είναι  μια ακόμη εμπειρία.
Ίσως και πάλι  ένα στιγμιαίο αγκυλωμένο πέταλο στο τριαντάφυλλο της ψυχής μου.
Θαρρείς πως φαίνεται όμορφο όταν το λέω αυτό, πιστεύω πως η αίσθηση από την εικόνα δεν βρίσκουν σημείο σύγκρισης.


Όλα τα εφήμερα στην ζωή, είναι αυτά που θυμόμαστε.
Ίσως και αυτός να είναι ένας ακόμη ορισμός μιας άλλης εκδοχής της ευτυχίας και εκτίμησης του επόμενου αληθινού συναισθήματος με την ετικέτα « έρωτας».

Ραφαελλα Α Μπούχλα