Μια σκέψη

Βαθαινει στην σιωπη μου το αντανακλασμα των ματιων εκεινων που καποτε ειχαν φως. 
Μα τωρα εμαθαν στο σκοταδι, εκει εμαθα και εγω εμενα. Χρειάστηκε μια σκοτεινή βουτια χωρις αναπνοή στον πατο του ωκεανού σου για να αναδυθω στον δικο μου ουρανο. Και τωρα δες πως αναπνεω διχως να σκιαγραφω στα φουρτουνιασμενα κυματα σου κανενα χορο μου. 
Οσο κυλα ο χρονος τοσο προχωρω, όντας αυτο να ειναι ξεκάθαρα δικο μου δικαίωμα, επιλογή, καθαρα δικη μου ευθύνη...