ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΗ ΝΥΧΤΑ

                      ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΗ ΝΥΧΤΑ



Έτσι δέχομαι αυτή την νύχτα.
 Απρόσκλητα, όπως όταν   ξυπνούν οι αναμνήσεις της …
Και στον απόηχο που αφήνει ο κρότος τους κυριαρχούν, γεμίζοντας με μονότονες κηλίδες την παγωνιά που  συντροφεύει  την σιωπή της.
Θαρρείς απόψε ο χρόνος έγινε ένα με το σκοτάδι και χρωματίζοντας με χαμένα δευτερόλεπτα  την υπεροχή του στο πέρασμα του, μόνο ένα κάτι μικρό μου δίνει για να  έχω να θυμάμαι…
Κάτι που δεν ξέχασα ποτέ…εσένα.
Και τα νήματα τεντώνονται και η αυλαία της ψυχής μου αφυπνίζεται και παίρνει ξανά τα ηνία της ζωής μου, επικροτώντας μια ακόμη παράσταση.
Γεμάτο ελπίδες, πληγές, γέλια, χαρές, δάκρυα, ότι αφημένο είχα σφραγίσει στο υπόγειο των σκέψεων μου για καιρό.
Και όσο το ψυχρό τοπίο του κόσμου, που δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως νιώθω δυνάμωνε ,τόσο πιο πολύ εγώ με τις σκέψεις μου σε ζέσταινα.
Μα ήταν ακατόρθωτο να σε εξαγνίσω, να εξιλεωθώ εγώ για σένα.
Στάθηκε  όμως υπεραρκετό να είμαι εγώ αυτή που ελεύθερη πια θα σε άφηνε να φύγεις.
Και έτσι όπως το χάραμα, ναυάγιο στο ταξίδι των επιθυμιών μου μέτραγε τα λάφυρα, τόσο εγώ όσο και εσύ δίναμε μια ακόμη μάχη.
Κανείς μας δεν ήταν νικητής, αλλά και κερδισμένος.
Κανείς δεν έπαιξε για να κερδίσει, όμως και οι δύο δεχτήκαμε κάθε πρόσκληση.
Με τι αντίτιμο;
Εγώ έχασα με το άγγιγμα της  ανατολής κάθε ακτίνα από τις δικές σου αναμνήσεις..
Εσύ με το φως της ημέρας συνέχισες και συνεχίζεις ακόμη να χάνεις.


ΡΑΦΑΕΛΛΑ Α. ΜΠΟΥΧΛΑ