Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΥ

        Η θάλασσα σου, ο ουρανός μου

Η θάλασσα δεν χάνεται στην ερημιά της νύχτας,
Θλιμμένη κουβαλώντας τον δικό της καημό, συνοδεύει και χαρίζει την συντροφιά της σε ένα ουρανό που ποτέ δεν θα είναι αληθινά κοντά της.
Για αυτό κάθε βράδυ γεννάει το πιο γλυκό της ψέμα.
Πως η απόσταση αυτή, θαρρεί πως δεν έχει καμία σημασία και βυθίζει στα κύματα της το όνειρο μιας αγκαλιάς που θα της έδινε γαλήνη κάνοντας την να σβήνει νοερά τις σκέψεις ενός αναφιλητού, που αδύναμη φοβάται ότι θα υποκύψει  και πάλι στα χνάρια του.
Ας είναι, η άγκυρα που μας ενώνει και μας φυλακίζει ταυτόχρονα να βρει κάποτε το δικό της λιμάνι, ψιθυρίζει κάθε φορά στον ουρανό.
Και ως απάντηση σημάδια στον αιθέρα και όνειρα, και χαμένα λόγια και πράξεις βαδίζουν και σηκώνονται σαν έρμαια, στην θύελλα της φαντασίας που αρνείται κάθε σχέση με τη πραγματικότητα.
Σκορπίζει και αποπνέει έρωτα η απαστράπτουσα θωριά του ουρανού στην λυγερή επιφάνεια της και μέσα στα κύματα της χαράζει φιλιά και χάδια, για να απαλύνει την απόσταση που πάντοτε θα  κρατάει μακριά τον ένα από τον άλλον.
Ατελείωτα στην γλυκιά αισθαντική παρουσία του γλυκοχαράματος, ξαφνικά πλέκει και αυτός το δικό του ψιθύρισμα για εκείνη…
"Η θάλασσα σου είναι ο ουρανός μου, και ο ουρανός μου η θάλασσα σου
Βροχή τα αστέρια θα αντανακλούν, αιώνιος  σκοπός μου
Δικός σου πάντοτε,
 πάντοτε εσυ δικιά μου …."

Ραφαελλα Α.Μπουχλα